چرا اروپا جای مطلوبی برای دیجیتال نومدهاست؛ وای‌فای خوب، مرزهای کمرنگ

کریس بلوم، از بلاگرها و مربیان شخصی، بعد از ماه‌ها ماندن در قرنطینه، برنامه فرارش را طرح می‌ریزد. او با پذیرفتن خطر حسادت فالوورهایش در اینستاگرام، تست کووید-19 می‌دهد، به لیسبون می‌رود و در یک فضای مشارکت کاری در اوت‌ساید که فضایی آبی و سفید با اینترنت پایدار و کافی‌شاپ است شروع به کار می‌کند. بلوم نمونه‌ای از رشد نومدها در اروپاست؛ او فردی است که دورکاری می‌کند و در عین حال نیازهایش را هم همیشه برآورده خواهد کرد. عمر این سبک از زندگی به اندازه لپ‌تاپ‌ها و اینترنت آزاد است. اما کووید-۱۹ به آن رشد تازه‌ای بخشیده است. بازی آربیتراژ قرنطینه با کاهش کنترل‌های مرزی در ابتدای سال جاری شروع شد و مردم به شهرهایی مثل برلین و لندن سفر کردند. برخی سراغ شهرهای دیگر مثل لیسبون و مادرید را گرفتند، یعنی همان مکان‌هایی که وعده آفتاب و قوانین کمتر قرنطینه می‌داد. دیگران هم نقاطی دورتر مثل مدیترانه و آلپ را ترجیح دادند. در حال حاضر محدودیت‌های کووید-۱۹ کمتر شده‌ اما این روند همچنان ادامه دارد چراکه بسیاری از اروپایی‌ها روتین دفاتر سنتی را کنار گذاشته‌اند. چنان‌که یون-جو لی، کارآفرینی در سئول، می‌گوید: «نوعی اعتیاد در حرکت به‌ سوی مناطق جدید و کشف آنها وجود دارد.» آمریکا باکیفیت‌ترین داده‌ها را در مورد کوچ‌نشین‌های جدید دارد. در سال گذشته این کشور بیش از ۱۰.۹ میلیون سرگردان دیجیتالی داشت که از تعداد ۷.۳ میلیون نفر سال گذشته افزایش یافته است. دانشگاهیان می‌گویند همین روند در اروپا نیز در حال رخ دادن است؛ جایی که روند مورد نظر در مقیاس‌های قاره‌ای رخ می‌دهد و مرزهای داخلی دست‌کم در منطقه شنگن وجود ندارند. اروپایی‌ها در تلاش‌اند صحنه را با این روند از هلسینکی تا سویل (Seville) تغییر دهند. جست‌وجوی عبارت «کوچ‌نشین دیجیتالی» در گوگل در فرانسه دوران پاندمی به بیشترین مقدار خود رسید و همین اتفاق برای اسپانیا و آلمان نیز رخ داد....