شاید، روزی، توسعه

«من به عنوان رئیس‌جمهور از شرایط پهنای باند اینترنت در کشور راضی نیستم. قرار ما با وزارت ارتباطات این است که هرچه زودتر به نسل سوم و چهارم برسیم و پهنای باند نه‌تنها برای منازل و تجارتخانه‌ها‌ بلکه حتی برای موبایل‌هایی که در دست مردم است، افزایش پیدا کند و این کار باید با مشارکت شرکت‌های خصوصی انجام شود. در بحث محتوا نیز باید همه بخش‌های مختلف وارد شوند.» حسن روحانی 27 اردیبهشت‌ماه امسال در چهارمین جشنواره ارتباطات و فناوری اطلاعات این سخنان را بر زبان راند و طبیعتا با تشویق حضار، روبه‌رو شد. اینکه رئیس‌جمهور از یک تریبون رسمی از وضعیت اینترنت کشور ابراز نارضایتی می‌کند، برای بسیاری از فعالان این حوزه، امیدبخش است. اما چرا کار به جایی رسیده که نخستین مقام اجرایی کشور از وضعیت اینترنت و تلفن همراه کشور ناراضی است؟ که عشق آسان نمود اول نخستین تماس تلفن همراه با استاندارد GSM را یک اپراتور فنلاندی در سال 1991 برقرار کرد. تقریبا سه سال بعد، این فناوری وارد ایران شد. مرداد سال 73 تلفن همراه در ایران به صورت جدی عرضه شد. آن روزها تنها شرکت مخابرات ایران بود که می‌توانست چنین کاری انجام دهد. در آن زمان ایران نه‌تنها از فناوری روز دنیا در این زمینه عقب نبود، بلکه از بیشتر کشورهای هم‌تراز نیز جلوتر بود. نسل 2 تلفن همراه کم‌کم در جهان گسترده می‌شد و ایران نیز به این روند پیوسته بود. روند واگذاری سیم‌کارت تلفن همراه و قیمت آن و کیفیت شبکه، موضوعاتی هستند که این روزها دیگر تبدیل به تاریخ شده‌اند اما می‌توان آ‌نها را تا حد زیادی نادیده گرفت. در بقیه نقاط دنیا نیز کمابیش چنین مشکلاتی وجود داشته و دارد. مشکل اصلی از نسل‌های بعدی آغاز شد. زمانی که نسل‌های بالاتر تلفن همراه، بیش از پیش به سوی همگرایی با اینترنت پیش رفتند و کاربران را از کامپیوترهای خانگی...