تمرکز به جای خدمات بر تولید

تردیدی درباره نقش کلیدی تلفن همراه در زندگی روزمره هیچ شهروند ایرانی نیست. شاید ما بدون کیف پول، سوئیچ یا حتی کلید خانه بیرون برویم ولی برای کوتاه‌ترین مسافت‌ها هم به خانه بازمی‌گردیم و گوشی موبایلی را که جا گذاشته‌ایم همراه‌مان می‌بریم. جالب است هنوز این گوشی برای ما در ایران فقط یک ابزار بسیار شخصی و حرفه‌ای است و هنوز واقعاً بانک، کلید یا سوئیچ ماشین‌مان نشده ولی همچنان به شدت به آن وابسته‌ایم. توجه به این نکته ما را به اینجا می‌رساند که هنوز بسیاری از قابلیت‌های بالقوه گوشی‌های هوشمند در کشورمان نادیده باقی مانده‌اند.
شاید پیش از آنکه له یا علیه تولید گوشی تلفن همراه در ایران نظر داد باید به این واقعیت دقت کرد که این پاردایم در جهان نیز در حال تغییر است و اکنون شاید زمان مناسبی نباشد که به تولید کردن یا نکردن به عنوان یک پرسش نگاه کنیم. واقعیت این است که کشور ما دارای تجربه فراوانی در تولید محصولات سخت‌افزاری فناوری نیست ولی به‌رغم کمبود صنعتی، دارای نیروی انسانی فراوانی در صنایع دانش‌محور و نوین و پاک است که از نیروی جوان و صاحب استعداد در نرم‌افزار و خدمات نشأت می‌گیرد.
امروزه بسیاری از کمپانی‌های پرچمدار دیگر نیز سود واقعی خود را نه در تولید گوشی‌هایی که روز به روز تکامل آنها دشوارتر و توقع مشتریان از آنها بیشتر می‌شود، بلکه در نرم‌افزارها و خدماتی جست‌وجو می‌کنند که پیام‌رسان‌های موبایل، خدمات پرداخت، شبکه‌های اجتماعی و واقعیت افزوده فقط گوشه‌ای از آنها هستند و دیگر تمرکز صرف بر صفحه‌نمایش و دوربین و پردازنده گرایش جهانی نیست؛ پس ایران نیز باید این فرصت تاریخی مزیت خود را در جای جدیدی جست‌وجو کند