چرا غول‌های تکنولوژی داده‌های شما را در اختیار بازرسان فدرال می‌گذارند

به گزارش پیوست به نقل از واشنگتن پست، اپل و مایکروسافت فاش کردند که یک آژانس به طور مخفیانه داده‌های حساب کاربرانی از کنگره را دریافت کرده تا بتواند جلوی نشت اطلاعات در دولت ترامپ را بگیرد. پس از این جلسه اطلاعات در اختیار سازمان‌های رسانه‌ای از جمله واشنگتن پست و نیویورک تایمز قرار گرفت که نشان می‌دهد وزارت دادگسترسی ترامپ مخفیانه به دنبال شماره تلفن و اطلاعات ایمیل خبرنگاران بوده تا منشا درز اطلاعات را مشخص کند.

این اطلاعات که شامل آدرس ایمیل و شماره تلفن کاربران و زمان استفاده از آن می‌شود ممکن است برای دنبال کردن یک سرنخ نشت اطلاعات ضروری باشند.

غول‌های تکنولوژی راهی به جز پذیرش درخواست نداشتند. از آنجایی که این احکام احضار اطلاعات با دستور سکوت همراه هستند، این شرکت‌ها امکان اطلاع رسانی درمورد این موضوع را ندارند. جمع‌آوری اطلاعات تنها زمانی جنبه عمومی پیدا می‌کند که دستور‌ها منقضی شده باشند.

چند حکم احضار اطلاعاتی صادر شده و چه کسی آن را صادر کرده است؟

این موضوع خیلی روشن نیست. فرد سینز، سخنگوی شرکت اپل در یک بیانیه ایمیلی گفت، اپل روز ۶ فوریه سال 2018 یک حکم احضار اطلاعات دریافت کرد که اطلاعات حساب کاربری یا مشترک مربوط به 73 شماره تلفن و 36 آدرس ایمیل را درخواست کرده بود. سینز اشاره کرد که براساس «ماهیت این استعلام» به نظر می‌رسد که درخواست‌های مشابهی به دیگر شرکت‌های تکنولوژی نیز ارسال شده است.

مایکروسافت روز جمعه فاش کرد که این شرکت نیز در سال 2017 حکم احضار اطلاعاتی دریافت کرده که به نظر به بررسی نشت اطلاعاتی مربوط است. گوگل، شرکت دیگری که کاربران بیشماری برای خدمات ایمیل و دستگاه‌های موبایل دارد نیز معمولا با درخواست‌های دولت برای ارائه اطلاعات مواجه می‌شود. اما این شرکت اعلام نکرده است که آیا بازرسان فدرال برای بررسی نشت اطلاعات مربوط به کمیته اطلاعاتی مجلس به این شرکت دستوری ارسال کرده‌اند یا خیر.

چه نوع اطلاعاتی جمع‌آوری شده بود؟

گفته‌های گوگل مبهم است اما به طور کلی اطلاعات درخواست همان متا داده‌ها هستند. متا داده شامل اطلاعات مشترک از جمله نام، آدرس و آمار دسترسی به حساب است که نشان می‌دهد کاربر وارد حساب خود شده است. این اطلاعات به بازرسان کمک می‌کند تا نشت اطلاعاتی را شناسایی کنند.

برای مثال، اگر فردی برای نشت اطلاعات از حساب شخصی آی‌کلود برای ارسال اطلاعات محرمانه به خبرنگاران استفاده کند و بازرسان بتوانند حساب مورد نظر را شناسایی کنند، پیدا کردن نام صاحب حساب پرونده را حل می‌کند.

اپل و مایکروسافت هردو اعلام کردند که هیچ محتوایی از جمله ایمیل یا تصاویر را به بازرسان ارائه نکرده‌اند.

چرا دولت از یک حکم احضار اطلاعات برای دریافت اطلاعات استفاده می‌کند؟

بازرسان برای اجبار به ارائه اطلاعات ابزار‌های زیادی در اخیتار دارند و حکم احضار اطلاعات ساده‌ترین راه دولت برای ارائه دلیل دسترسی به اطلاعات است. الزامی وجود ندارد که حکم احضار اطلاعات را یک قاضی صادر کند.

برای مثال اپل حکم احضار اطلاعات را از یک هیات منصفه عالی و با امضای مشاور دادستان آمریکا دریافت کرده بود. تنها زمانی پای قاضی به میان آمد که این هیات نیازمند دریافت دستور سکوت بود. اپل می‌گوید یک قاضی فدرال دستور آن را امضا کرده بود. اپل فرصت اعتراض به این دستور را نداشته، حتی اگر این شرکت قصد به چالش کشیدن دستور را داشت، حکم احضار اطلاعات «هیچ اطلاعاتی درمورد ماهیت بررسی ارائه نمی‌کرد و درنتیجه اپل نمی‌توانست بدون بررسی حساب کاربران هدف این درخواست را متوجه شود.»

با این حال اطلاعات مجاز براساس حکم احضار اطلاعات به یک سری داده‌های ساده مشترک محدود می‌شود.

دولت برای دسترسی به اطلاعات دقیق از جمله آدرس ایمیل ارسال‌کننده پیام‌ها یا حتی خود ایمیل‌ها باید دستور دادگاه (d)2703 یا یک حکم بازرسی دریافت می‌کرد. اما استفاده از این ابزار‌ها مسیر قانونی دشوارتری دارد. آنها حداقل باید ثابت کنند که داده‌های مورد نظر به موضوع بررسی ارتباط دارد.

چرا شرکت‌ها پس از این همه مدت این مسئله را فاش کردند؟

شرکت‌های تکنولوژی این موضوع را به کاربران اطلاع رسانی نکرده‌اند زیرا قاضی آنها را از چنین کاری منع کرده بود. سینز از اپل می‌گوید که حکم احضار اطلاعات شامل یک دستور عدم افشاسازی بود که توسط یک قاضی فدرال امضا شده بود. این دستور سه بار و هربار به مدت یک سال تمدید شد و زمانی که وزارت دادگستری برای چهارمین بار این دستور را تمدید نکرد، اپل روز ۵ می به مشتریان اطلاع داد که بازرسان داده‌های آنها را درخواست کرده‌اند.

مایکروسافت نیز می‌گوید که دو سال به دلیل یک دستور سکوت امکان اطلاع‌رسانی نداشته است. پس از پایان این دستور، مایکروسافت به مشترک اطلاع رسانی کرد و مشترک نیز گفته بود که یکی از کارکنان کنگره است.

برد اسمیت، نماینده مایکروسافت از طریق یک نوشته‌ در بخش نظرات واشنگتن پست تلاش کرد تا در مقابل «بازرسی با دستور سکوت» بیاستد.

اسمیت نوشت: «دموکراسی برپایه اصول شفاف‌سازی دولت استوار است. رازداری باید یک استثنا باشد، نه یک روند معمولی.»

اورین کر، استاد حقوق در دانشگاه کالیفرنیا در برکلی می‌گوید: «هیچ پیش نیاز قانونی وجود ندارد که شرکت‌ها باید همه چیز را به مشتریان اطلاع رسانی کنند اما به طور کلی شرکت‌ها دستور‌العملی را برای افشاسازی در سیاست‌های حریم خصوصی خود مشخص می‌کنند. اپل، مایکروسافت، و گوگل اطلاعات مربوط به تعداد درخواست‌های دولت برای ارائه اطلاعات را به صورت عمومی ارائه کرده‌اند.»

آیا دلیل خوبی برای صدور این دستور‌ها وجود دارد؟

معمولا دلایل خوبی برای صدور دستورها مطرح می‌شود. بازرسان ممکن است داده‌های حکم احضار اطلاعات را برای یک بررسی مجرمانه، مثلا درمورد یک باند مواد مخدر نیاز داشته باشند. در این صورت، اطلاع رسانی به متهمان شواهد را نابود کرده و مانع از دستگیری می‌شود. اما «کر» می‌گوید که بررسی درز اطلاعات دولتی در واقع شرط‌‌بندی دولت روی رهبران سیاسی است.

کر می‌گوید: «پرونده‌هایی وجود دارند که (دریافت دستور سکوت) برایشان منطقی است اما زبان این دستور‌های عدم افشا خیلی گسترده است.»

چرا بازرسان به جای فرد مورد بررسی، برای شرکت‌های تکنولوژی دستور سکوت صادر می‌کنند؟

از آنجایی که این شرکت‌های تکنولوژی حافظ اطلاعات هستند و اطلاعات از آنها دریافت می‌شود، صدور دستور سکوت باعث می‌شود که هدف بررسی‌ها هیچ اطلاعی از این بازرسی نداشته باشد. همچنین غول‌های تکنولوژی معمولا همان اطلاعاتی که بازرسان می‌خواهند را در اختیار دارند؛ مردم کجا می‌روند، با چه کسی صحبت می‌کنند و غیره.

اندرو کاتری فرگوسن، پروفسور دانشکده حقوق دانشگاه واشنگتن، می‌گوید: «آنچه مردم درمورد اسباب بازی‌های دیجیتال متوجه نمی‌شود این است که بازرسان به سادگی می‌توانند به داده‌های ارتباطات ما دسترسی داشته باشند. روزی متوجه می‌شویم که هیچ رازی در اینترنت وجود ندارد. شاید دیده نشویم، اما دستگاه ما تحت نظارت است و این یعنی تنها به اندازه یک درخواست دولتی با افشای آن فاصله داریم.»

منبع: Washingtonpost