گوشی هوشمند «به جایی که در آن زندگی می‌کنیم» تبدیل شده است

به گزارش پیوست به نقل از گاردین، براساس یک مطالعه برجسته توسط گروهی از مردم‌شناسان دانشگاه بین‌المللی لندن، کاربران گوشی هوشمند به «حلزون‌های انسانی تبدیل شده‌اند که خانه‌هایشان را در جیبشان حمل می‌کنند» و حتی دوستان و خانواده را به خاطر آن نادیده می‌گیرند.

تیمی از مردم شناسان دانشگاه بین‌المللی لندن بیش از یک سال استفاده کاربران از گوشی هوشمند را در ۹ کشور جهان از ایرلند تا کامرون بررسی کردند و دریافتند که مردم ارزشی بیشتر از یک ابزار سرگرمی برای آن قائل هستند و همان حسی را که نسبت به خانه‌هایشان دارند به گوشی هوشمند نیز نشان می‌دهند.

پروفسور دنیل میلر، مسئول این مطالعه می‌گوید: «گوشی هوشمند دیگر تنها یک دستگاهی که از آن استفاده می‌کنیم نیست، به محل زندگی ما تبدیل شده است، وضعیت برای روابط انسانی معکوس است، هنگام غذا خوردن، جلسه یا دیگر فعالیت‌های مشترک امکان دارد فردی که در کنارش هستیم ناپدید شده و به خانه‌اش یعنی داخل گوشی هوشمند برود.» این پدیده باعث شده تا شاهد «مرگ نزدیکی» در زمینه روابط رو در رو باشیم. او ادامه داد: «کلافگی، ناامیدی یا حتی رفتار توهین آمیزی که این رفتار می‌تواند داشته باشد را  ‘مرگ نزدیکی’ نامیدیم. ما با این خطر مواجهیم که حتی در صورت نزدیک بودن از لحاظ فیزیکی هم ممکن است از لحاظ اجتماعی، احساسی و حرفه‌ای تنها باشیم.»

محققان می‌گویند که اگر یک دلیل برای این موضوع وجود داشته باشد، آنهم اپلیکیشن‌های چتی مثل وات‌ساپ هستند که «قلب گوشی هوشمند» را تشکیل می‌دهند. میلر می‌گوید: «از نگاه بسیاری از کاربران مناطق مختلف، یک اپلیکیشن حالا مهمترین کاری است که گوشی هوشمند برای آنها انجام می‌دهد، برای مثال LINE در ژاپن، وی‌چت در چین و واتساپ در برزیل.»

او اعلام می‌کند: «این اپلیکیشن‌ها پلتفرم‌هایی هستند که فرزندان برای مراقبت از والدین مسن به آن مراجعه می‌کنند، والدین تصاویر کودکانشان را ارسال می‌کنند و مهاجران با خانواده‌ ارتباط برقرار می‌کنند؛ با این ابزارها شما حتی اگر در کشور دیگری باشید بازهم می‌توانید نقش پدربزرگی خود را بازی کنید.»

برخلاف اکتشافات استفاده گوشی هوشمند، این مطالعه به طور خاص روی میان سالان تمرکز داشت «کسانی که خود را نه جوان می‌دانند و نه سالمند.»

محققان می‌گویند «اگر همان ابتدا روی سالمندان تمرکز کنیم کمی عجیب است زیرا تا الان به تمرکز کردن روی جوانان یا همان کاربران معمول گوشی هوشمند تمرکز کردیم. با این حال تمرکز روی افراد مسن تر باعث شد تا مطالعه گوشی‌های هوشمند را از هر جایگاه جمعیتی خاصی استخراج کنیم تا داده‌ها بتوانند کل بشر را نمایندگی کنند.»

حتی با تمرکز روی جمعیتی متفاوت، محققان دریافتند که گوشی‌های هوشمند یکی از الزامات پایه در جهان محسوب می‌شوند.  آنها در پایان اعلام کردند که «گوشی هوشمند شاید اولین وسیله‌ای است که خانه (و یا شاید محل کار) را از لحاظ زمانی که در بیداری صرف آن می‌کنیم به چالش می‌کشد» و برای توصیف این اثر عبارت «خانه جیبی» استفاده کردند. «ما در گوشی‌های هوشمند همیشه در خانه هستیم. ما به کرم‌های انسانی تبدیل شدیم که خانه‌ را در جیب‌هایمان حمل می‌کنیم.»

این محققان توضیح دادند که با توجه به قابیلت‌های ارتباطی و شبکه‌های اجتماعی، این خانه دیگر تنها محلی برای استراحت نیست.

طبق مشاهده آنها «به عبارت دیگر گوشی هوشمند می‌تواند تعریف سنتی خانه به عنوان یک پناهگاه را از بین ببرد. برای مثال امروزه انتظار می‌رود که کارکنان حتی پس از ترک محل کار نیز با محل کارشان در ارتباط بمانند. امروزه کودکی که در مدرسه قربانی زورگویی می‌شود در صورت بازگشت به خانه هنوز هم در امان نیست.»

اما میلر درمورد رویکرد بیش از منفی نیز هشدار داد. او می‌گوید: «گوشی هوشمند به ما کمک می‌کند رفتار‌های بسیار مفیدی را ساخته یا بازسازی کنیم، از ایجاد خانواده‌های گسترده تا ایجاد فضاهایی برای درمان و مناظره سیاسی». به باور او تنها با بررسی کاربرد‌ها و موقعیت‌های مختلف است که می‌توانیم پیامد‌های گوشی هوشمند در زندگی مردم جهان را درک کنیم.

منبع: Guardian