پهلوانان نمی بازند

یکی از بزرگ‌ترین مسائل در امر سیاستگذاری‌های کلان در مقوله ورود تکنولوژی به ایران، دیدگاه سلبی ارکان قدرت به آن است. به طور مشخص در خصوص فناوری اطلاعات و ارتباطات می‌توان گفت هیچ استراتژی مشخصی در این زمینه تدوین و دنبال نمی‌شد و آنچه هم به شکل پراکنده از طرف سیاستگذاران کشور بیان می‌شد -مخصوصا از سوی لایه‌های حاکمیتی بالادستی- چیزی جز واکنش‌های مقطعی و بعضا بی‌منطق و ناآگاهانه نسبت به این موضوع نبوده است. اما با سلطه اینترنت بر وجوه مختلف زندگی مردم، کم‌کم مسوولان هم متوجه شدند الزاما در مقابل هر پدیده نوینی که نسبت به آن شناخت ندارند، نباید مقاومت منفی کنند. با توجه به اینکه در حوزه مباحث مربوط به فضای مجازی شوراها و دستگاه‌های مختلفی وجود داشتند (و البته دارند) که هر یک بر حسب نیاز و تشخیص خود در مقابل این موضوع عمل می‌کردند، بالاخره در سال 90 حکم تشکیل شورای عالی فضای مجازی به عنوان عالی‌ترین مرجع تصمیم‌گیر در حوزه آی‌سی‌تی به دستور مقام معظم رهبری صادر شد. نفس وجود یک نهاد تصمیم‌گیر فرابخشی در حوزه مهم و خطیری چون فناوری اطلاعات و ارتباطات موضوعی است که اکثریت کارشناس‌ها و فعالان حوزه فاوا با آن موافقت نسبی دارند. اما آنچه پس از تشکیل شورا اهمیت یافت، کارکرد و ضمانت اجرای مصوبات این شورا بود که بخشی از آن به دیدگاه و جدیت اعضای این شورا نسبت به مقوله فناوری اطلاعات و ارتباطات بازمی‌گردد و بخش مهم‌تر آن به تعامل ارکان مختلف نظام جمهوری اسلامی ایران با این شورا مربوط می‌شود. مشخصا با تشکیل این شورا قدرت دولت‌ در این حوزه تحت شعاع قرار گرفت؛ چرا که قبل از تشکیل شورای عالی فضای مجازی، دولت زمام امور در این حوزه را در دست داشت و هر جایی که نیاز بود سیاست‌های لازم برای اجرایی شدن فعالیت‌های مورد نظرش را انجام می‌داد تا جایی که...