قصه گونه‌ای که خود را بازمی‌آفرینَد؛ آینده‌ای که دیگر شبیه ما نیست

بیشتر گونه‌ها فانی هستند: یا منقرض می‌شوند، یا به گونه‌های جدید تقسیم می‌شوند یا به مرور زمان به‌دلیل جهش‌های تصادفی و تغییرات محیطی تغییر می‌کنند. یک گونه پستاندار معمولی به‌طور معمول به‌مدت یک میلیون سال وجود دارد. ولی انسان‌های مدرن، هومو ساپینز (Homo sapiens)، تقریباً ۳۰۰ هزار سال است که وجود دارند. بیایید بررسی کنیم که اگر به یک میلیون سال برسیم چه اتفاقی خواهد افتاد؟ اچ. جی. ولز (H.G. Wells)، نویسنده داستان‌های علمی‌تخیلی، اولین کسی بود که متوجه شد انسان‌ها می‌توانند به چیزی بسیار متفاوت و بیگانه تکامل یابند. او در مقاله خود که در سال ۱۸۸۳ با نام «انسان در سال میلیون» (Man in the year million) منتشر شد، درباره تصوری صحبت کرده که امروزه به یک کلیشه تکراری تبدیل شده است: موجوداتی با مغز بزرگ و بدن کوچک. بعدها، او درباره این حدس هم توضیح داد که انسان‌ها می‌توانند به دو یا چند گونه جدید تقسیم شوند. اگرچه مدل‌های تکاملی ولز از آزمون زمان سربلند بیرون نیامده‌اند، اما سه گزینه اساسی که او در نظر گرفت هنوز هم درست هستند. چون ما می‌توانیم منقرض شویم، به چندین گونه تبدیل شویم یا تغییر کنیم. در واقع ما علمی به نام بیوتکنولوژی داریم که می‌تواند احتمال هر یک از آنها را به میزان زیادی افزایش دهد. فناوری‌های پیش‌بینی‌پذیر آینده مانند ارتقا یا بهسازی انسان (باهوش‌تر، قوی‌تر یا سایر روش‌های بهبود با استفاده از داروها، میکروچیپ‌ها، ژنتیک یا سایر فناوری‌ها)، شبیه‌سازی مغز (آپلود مغز انسان در کامپیوترها) یا هوش مصنوعی (AI)، ممکن است اشکال تکنولوژیکی از گونه‌های جدیدی را تولید کنند که در زیست‌شناسی دیده نمی‌شوند. هوش نرم‌افزاری و هوش مصنوعی پیش‌بینی تمام‌وکمال آینده غیرممکن است. چون این امر به عوامل اساساً تصادفی بستگی دارد: ایده‌ها و اقدامات و همچنین محدودیت‌های تکنولوژیکی و بیولوژیکی که در حال حاضر ناشناخته هستند. اما وظیفه من در مقام نویسنده این مطلب بررسی احتمالات...