اقدامات سایبورگ‌های دنیای واقعی برای کسب حقوق خود؛ بدنِ من، ماشینِ من

آیا سایبورگ‌ها هم باید حقوق مخصوص به خود را داشته باشند؟ این پرسشی است که بسیاری آن را خنده‌دار می‌دانند. نام «سایبورگ» یادآور ربات‌های انسان‌نمای داستان‌های علمی‌تخیلی است که در ویران‌شهری در آینده‌ بسیار دور وجود دارند، مدت‌ها پس از آنکه تغییرات اقلیمی چیزی از شهرهایمان و خرس‌های قطبی باقی نگذاشته و نوه‌ ایلان ماسک از مخزن کرایوژنیک خود بیرون زده است. با‌این‌حال، سایبورگ‌ها در میان ما حضور دارند و آن روز که بیشتر ما انسان‌ها خود سایبورگ محسوب شویم، چندان دور نیست. مگر وقتی گوشی‌های هوشمندمان را به دست‌هایمان متصل کنند، به‌نوعی سایبورگ اولیه تبدیل نمی‌شویم؟ با وجود فناوری‌های جدید که پیوسته امکان بیشتری برای تقویت سایبرنتیک (Cybernetic Augmentations) فراهم می‌کنند، انسان‌های بیشتر و بیشتری تصمیم به ارتقای جسمی خود با استفاده از ماشین‌ها می‌گیرند. با ترکیب گوشت و فلز و شکل‌گیری نوع جدیدی از انسان، درهای کاملاً تازه‌ای از پیچیدگی‌های قانونی و اخلاقی درباره‌ی معنای دقیق انسان‌بودن گشوده می‌شود. اقدامت کنونی برای تغییرات قانونی با وجود پروتزهای پیشرفته‌ای که برای معلولیت‌ها و محدودیت‌های جسمی مختلف به کار گرفته می‌شوند، حالا چند وقتی است که سایبورگ‌ها واقعاً وجود دارند، اتفاقی که انسان‌ها و ماشین‌ها را به‌تدریج به یکدیگر نزدیک‌تر ساخته است. هرجا که حادثه یا معلولیتی برایمان رخ داده باشد ماشین‌ها می‌توانند پا به میان بگذارند. اکنون اما بسیاری با سرعت بیشتری در حال پیش‌رفتن در این مسیر هستند. فراانسان‌گراها (Transhumanist) عزم خود را برای دستیابی به نهایت توانایی فیزیکی انسان جزم کرده‌اند. با‌این‌حال، قوانین با روند پیشرفت‌ها در این زمینه همگام نیست و همین مساله بسیاری را خواستار ایجاد تغییر کرده است. در سال 2018 از یک هکر زیستی (Biohacker) به نام Meow Ludo Disco Gamma Meow Meow (به‌اختصار Meow Meow) به‌دلیل کارگذاشتن یک کارت بلیت وسایل نقلیه عمومی به‌شکل شکل تراشه در دست خود، شکایت شد. این اتفاق تنها یک نمونه از تعارض‌های ایجادشده از سوی سایبورگ‌ها...