جدال صرافی‌ها و کاربران در عصر قطعی اینترنت: کیف ‌پول ملی یا اینترنت اضطراری؟

جنگ ۱۲‌روزه تنها میدان نبردی نظامی نبود؛ اینترنت ایران هم در این روزها به صحنه بحرانی تازه بدل شد. اختلال گسترده شبکه باعث شد میلیون‌ها کاربر دسترسی‌شان را به کیف ‌پول‌های شخصی رمزارزی خود از دست بدهند؛ دارایی‌های دیجیتال ناگهان پشت درهای بسته اینترنت گیر افتادند. در همین میانه، برخی صرافی‌های رمزارزی متقاضی «سفید شدن آی‌پی» صرافی‌های خود شدند و عملاً تنها مسیر فعال دسترسی به رمزارزها بودند؛ اقدامی که در نگاه کاربران بوی «اینترنت طبقاتی» می‌داد. چنین روندی پرسش‌های مهمی را پیش روی بازار گذاشت: آیا صرافی‌ها قرار است پیش‌درآمدی بر شکل‌گیری «کیف ‌پول ملی ارز دیجیتالی» باشند؟ این تجربه چه بر سر اعتماد عمومی به اکوسیستم رمزارز خواهد آورد؟ و در نهایت، مالکیت شخصی بر دارایی‌های دیجیتال در چنین وضعیتی تا کجا معنا دارد؟ قطع و اختلال اینترنت در ایران پدیده تازه‌ای نیست، اما تجربه جنگ ۱۲روزه بار دیگر نشان داد این بحران می‌تواند زندگی روزمره، تجارت و حتی دارایی‌های مالی مردم را فلج کند. در آن روزها بسیاری از کاربران رمزارز، وقتی به کیف ‌پول‌های شخصی خود دسترسی نداشتند، تازه فهمیدند که معنای واقعی «قطع اینترنت» فقط خاموش شدن شبکه‌های اجتماعی یا توقف سرگرمی نیست، بلکه دسترسی به پس‌انداز و سرمایه نیز از میان می‌رود. در چنین فضایی بود که برخی از صرافی‌های رمزارزی، برای زنده نگه ‌داشتن بازار و ادامه فعالیت تجاری خود، خواستار «وایت‌لیست شدن آی‌پی‌ها» شدند؛ اصطلاحی فنی که در میان افکار عمومی به نام «اینترنت اضطراری» یا همان «اینترنت طبقاتی» شناخته شد. به بیان ساده، صرافی‌ها می‌خواستند در روزهایی که اینترنت بین‌المللی برای همه مردم قطع است، همچنان به شبکه جهانی وصل باشند. این درخواست اگرچه از منظر کسب‌وکار توجیه‌پذیر به نظر می‌رسید- چراکه صرافی‌ها بدون اتصال جهانی عملاً قادر به تسویه تراکنش‌ها و نمایش قیمت‌های لحظه‌ای نیستند- اما به‌سرعت واکنش منفی کاربران را برانگیخت. چرا باید یک کسب‌وکار به اینترنت آزاد دسترسی...