نمایش می‌دهم، پس هستم

هفت سال پس از انتشار رسمی اینستاگرام (6 اکتبر 2010) کاربرد این شبکه اجتماعی چنان گسترش یافته که زندگی روزمره طیف گوناگون افراد ــ با هر جنس، سن، تحصیلات و طبقه اجتماعی ــ با آن گره خورده است. در واقع با شکستن انحصار طبقاتی، اینستاگرام امکانی برای خودبیانگری و ایجاد ارتباط در اختیار تمام کسانی قرار داده است که به گوشی‌های هوشمند دسترسی دارند، وسیله‌ای که اکثر مردم ایران از آن بهره‌مندند. با این حال این شبکه اجتماعی پیچیدگی‌هایی دارد که به بروز تناقض‌ها و تنش‌هایی جدید منجر شده است. خودبیانگری احتمالاً نخستین کارکرد اینستاگرام خودبیانگری تصویری است. کاربر یا عکسی را با دنبال‌کنندگان (fallowers) خود به اشتراک می‌گذارد یا ویدئویی حداکثر یک‌دقیقه‌ای را. البته هستند کاربرانی که پست نمی‌گذارند و صرفاً دنبال‌کننده دیگران‌اند، اما این دسته در اقلیت قرار دارند. وجه غالب این تصاویر (عکس و ویدئو) لحظات و فعالیت‌های جاری خود کاربران است. آن‌طور که عباس کاظمی تاکید می‌کند، پیوند یافتن زندگی روزمره با شبکه‌های اجتماعی‌ای چون اینستاگرام و تلگرام موجب اعطای قدرت بیانگری به همه کاربران، حتی افراد معمولی، شده و به آنها قدرت داشتن صدا داده است: «در تلگرام هر کسی بر اساس توانمندی خود امکانی برای بیانگری پیدا می‌کند، گروه خود را شکل می‌دهد و در آنچه درباره آن بیشتر می‌داند (آشپزی، بافتنی، کارهای فنی، نویسندگی و...) خود را نشان می‌دهد... صحبت کردن در باب خود و به تصویر کشیدن زندگی روزمره خود بخشی از قدرتی است که فضای مجازی جدید به آدم‌ها داده است.» با این حال شکل خودبیانگری در اینستاگرام متفاوت با تلگرام است. شخص با ایجاد کانال تلگرامی می‌تواند بدون محدودیت واژه به نگارش بپردازد یا در گروه تلگرامی همزمان با کاربران متعدد دیگر گفت‌وگو کند. اما خودبیانگری در اینستاگرام از طریق به‌اشتراک‌گذاری عکس و ویدئوی یک‌دقیقه‌ای امکان می‌یابد و نگارش توضیح عکس برای هر پست محدودیت 2200 کاراکتری دارد. بنابراین خودبیانگری...