۹ آبان ۱۴۰۳
میزگرد بررسی عوامل توسعه نیافتن پهنای باند در ایران
فراتر از انحصار؛ فرار از اقتدار
یازدهم اردیبهشت بود که وزیر ارتباطات ظرفیت کنونی دیتا را در ایران چهار ترابیت بر ثانیه اعلام کرد؛ ظرفیتی که طبق برنامه دولت تا 120 ترابیت بر ثانیه افزایش خواهد یافت، آن هم از طریق ایجاد یک کمیته و تقسیم کار ملی. هرچند در گزارشهای 30ماهه دولت تدبیر و امید در خصوص شاخصهای ICT صحبت از رشد هشت برابری پهنای باند اینترنت و 101 هزار میلیارد ریال سرمایهگذاری در زیرساختهای ارتباطی کشور به میان آمده اما بازتاب چنین رشدی در بهبود سرعت، کیفیت و قیمت اینترنت دستکم برای مصرفکنندگان نهایی آن چندان مشهود نبوده و نارضایتی از وضعیت اینترنت همواره به قوت خود باقی است. به راستی مشکل اینترنت در کشور ما چیست؟ کیفیت پایین؟ قیمت نامتناسب؟ مشکلات زیرساختی؟ تا چه میزان کیفیت پایین اینترنتی که به دست کاربران میرسد ناشی از اقدامات و سیاستهای مخابرات، شرکت زیرساخت و شرکتهای توزیعکننده خرد اینترنت است؟ آیا حاکمیت برنامهای برای بهبود این وضعیت دارد؟ برای یافتن پاسخ این سوالات و سوالاتی دیگر میزگردی ترتیب دادیم با حضور نمایندگانی از شرکت ارتباطات زیرساخت، شرکت مخابرات ایران و یک نفر از سازمان نظام صنفی رایانه ای کشور و یک شرکت باسابقه ارائه کننده اینترنت پرسرعت در ایران یعنی پارسآنلاین که در ادامه میخوانید:
از آغاز ورود اینترنت به ایران و انعقاد قراردادهای خرید پهنای باند، انتقادات فنی بسیاری به آن وارد میشود به خصوص درباره پیچیدگی و طولانی بودن مسیر پهنای باند که باعث میشود هزینه تمامشده ما بالاتر از حد معمول برود. پاسخ شما به عنوان نماینده زیرساخت به این انتقادات چیست؟ مرتضی غفارتبریزی مدیرکل دفتر طرحهای جامع و تدوین استانداردهای شرکت ارتباطات زیرساخت: مبنای این گفته را نمیدانم اما واقعیت این است که باید از خطوط و مرزهای مختلف این پهنای باند را بخریم و بیاوریم. کشورهایی در دنیا هستند که پهنای باند را به صورت حجمی به حملکنندگان (کاریرها) میفروشند، آنها هم به مرزهای ما میآورند. از گذشته پهنای باند را از فرانکفورت، پاریس یا سنگاپور خریداری میکنیم. اینها مراکز هاستینگ و IXPهای بزرگی هستند که ما از سیستمهای انتقال مختلف از آنها میخریم و حملکنندگان به لب مرزهایمان میآورند. بالاخره باید یک مسیر را انتخاب کنیم تا به فرانکفورت برسیم. اینکه مسیر طولانی است شاید زیاد منطقی نباشد. در گذشته از یک منبع پهنای باند را تهیه و وارد کشور میکردیم منهای اینکه از چه مسیرهایی آن را بیاوریم. در این چند سال به طور مداوم منابع را متفاوت کردیم. با این حال تعدد کانالها چندان مصداق ندارد. بالاخره ما یک کانال و کوریدور داریم، باید به یک جا برویم. بعد از آن به تمام دنیا میرویم و دیگر دست ما نیست. مثلاً اینکه از سنگاپور چطور به سایر نقاط دنیا میرود دیگر تابع قوانین خاص خودش است. قیمت و کیفیت اینترنتی که ما در ایران داریم چقدر با استانداردهای جهانی فاصله دارد؟ بابک قاجار مدیر اینترپرایز شرکت پارسآنلاین: طی سالهای اخیر به تدریج کیفیت پهنای باندی که دریافت میکنیم مخصوصاً شبکهای که در داخل کشور به ما میرسد، بهتر شده است. در گذشته فقط یک مسیر جاسک- فجیره بود که از آنجا پهنای باند میآمد اما در...