مساله تمام‌وقت

زمان آن فرا رسیده تا موضعی در قبال استفاده از داده‌های مصرف‌کنندگان اتخاذ کنیم. ایمانوئل کانت و فلاسفه دیگر در طول تاریخ درباره اخلاق و آنچه خوب را از بد جدا می‌کند استدلال‌ها کرده‌اند. این روند همچنان برقرار است و من آنقدر تخصص ندارم تا وارد این بحث قدیمی شوم. اما در سال ۲۰۲۰، وقتی شرکت‌های سرتاسر جهان تقریباً دسترسی بدون پیش‌نیاز و بدون فیلتر به داده‌های شخصی مصرف‌کنندگان دارند، یک سوال تازه مطرح می‌شود: این شرکت‌ها چه مسئولیتِ حقوقی و مهم‌تر از همه اخلاقی‌ای در حفاظت از داده‌هایی که جمع‌آوری و استفاده می‌کنند دارند؟ جمع‌آوری داده‌های مشتریان کاری طبیعی در دنیای امروز است. بسیاری از شرکت‌ها از اطلاعات برای آموختن در مورد مشتریان‌شان و خلق تجربه‌ای که باعث وفاداری و تکرار امور تجاری شود بهره می‌گیرند. آنچه اهمیت دارد این موضوع است که داده‌ها چرا و چگونه جمع‌آوری می‌شوند، وقتی شرکتی داده‌ها را ذخیره می‌کند چطور از آنها محافظت می‌کند یا مصرف‌کنندگان می‌توانند بر چندوچون استفاده از اطلاعات‌شان نظارت داشته باشند؟ راه‌اندازی مراکز قانون‌گذاری مثل رگولاتوری حافظت از داده‌های عمومی اتحادیه اروپا (GDPR) و به ‌تازگی قانون حمایت از مصرف‌کننده کالیفرنیا (CCPA) اولین گام در درخواست از شرکت‌ها برای سازگاری با شیوه‌های اخلاقی مواجهه با داده است. کسب‌وکارهای این حوزه‌های قضایی اکنون مجبورند کلیه اطلاعاتی را که در مورد یک فرد جمع‌آوری می‌کنند به ‌محض درخواستش به او بدهند؛ این اطلاعات شامل لیستی کامل از طرف‌های ثالثی می‌شود که داده با آنها اشتراک گذاشته شده است. احتمالاً مهم‌تر اینکه وقتی یک مصرف‌کننده بخواهد داده‌هایش پاک شوند، شرکت مکلف به اجرای این کار است یا مجبور به پرداخت جریمه‌های قانونی می‌شود. این نوع رگولاتوری‌ها احتمالاً در سطحی گسترده‌تر اعمال می‌شوند، اما برای حفاظت از مصرف‌کنندگان کافی نیستند. شرکت‌ها به‌خودی‌خود باید موضعی باقاعده در چگونگی مدیریت داده‌های شخصی اتخاذ کنند. می‌گویند اگر یک محصول یا خدمات رایگان باشد، در این شرایط...