۲۳ فراز از حقوق و قوانین فناوری اطلاعات و ارتباطات از ابتدای مشروطه تا امروز؛صد سال به از این سال‌ها

قرن چهاردهم هجری شمسی به روایت دقیق از سال ۱۳۰۱ آغاز می‌شود. در آن زمان ما ۱۶ سال بود که مجلس داشتیم (البته با یک وقفه کوتاه در دوران استبداد صغیر محمدعلی‌شاه). تاریخ حقوق فناوری اطلاعات و ارتباطات در ایران، پس کمی فراتر از قرن اخیر است. با ذکر این مقدمه و در نظر داشتن این اغماض، می‌توان با آسودگی بیشتری تاریخ را ورق زد و دید که قوانین و مقررات حقوق فناوری اطلاعات در ایران، چه سیری را از ابتدا تاکنون طی کرده‌اند. با این توضیح که در شماره ۹۹، تحلیلی از این سیر ارائه کردیم و مطلب کنونی، بیش از هر چیز، فهرستی است که می‌تواند کمی تاریخی (و نه تحلیلی‌)تر، ماجرا را بررسی کند. ذکر این نکته ضروری است که ما در اینجا، صرفاً سرشاخه‌هایی را مطرح کردیم که در زمان خودشان، اولین قانون در آن شاخه از فناوری اطلاعات و ارتباطات بودند. طبیعتاً این شاخه‌ها در ادامه دچار حک و اصلاح‌هایی شده‌اند و قوانین جدیدتری، جای قوانین قبلی آمده است. توقعی که باید از این گزارش داشت، ارائه نمایی از کل مسیر این رودخانه نباید باشد که این موضوع در این مقال نمی‌گنجد. جالب خواهد بود اگر بدانید که فقط قوانین و مقررات حوزه ICT از حدود دهه ۷۰ شمسی به این سو، در کتابی که آقای دکتر نصرالله جهانگرد تهیه کردن، قریب به ۸۰۰ صفحه است! ۱. متمم قانون اساسی مشروطه، نخستین جایی است که در آن می‌توان ردی از حقوق فناوری اطلاعات و ارتباطات پیدا کرد. در آن زمان، صرفاً دو حوزه پست و تلگراف ذیل این مفهوم دسته‌بندی می‌شدند و آن متمم در دو اصل، به ادبیات خود متمم در اصل بیست و دویم و بیست و سیوم به این موضوع پرداخت و نوشت: «مراسلات پستی کلیه محفوظ و از ضبط و کشف مصون است مگر در مواردی که قانون استثناء می‌کند.» و...