سودای تولید گوشی تلفن همراه در کشور، تقریباً در سر تمامی دولت‌هایی که از میانه دهه هفتاد بر سر کار آمده‌اند، بوده است و بدون شک همه آنها در دستیابی به این هدف ناکام مانده‌اند. هرچند در فرایند طی‌شده، سود اقتصادی نصیب برخی شده اما مانند همیشه زیان هنگفتی از جیب مردم پرداخت شده است. در دوره‌ای که گوشی‌های قدیمی بازار را در اختیار داشتند، تصور می‌شد که با واردات قطعات منفصله و مونتاژ آنها در کشور می‌توان نام تولید داخلی را بر محصول نهایی گذاشت؛ اما زمانی که گوشی‌های هوشمند وارد بازار شدند و غول‌هایی مانند نوکیا، سونی اریکسون، فیلیپس و موتورولا از رقابت باز ماندند، دیگر امیدی به ادامه روند نبود. حتی دولتی که به اتخاذ تصمیمات سراسر اشتباه شهرت داشت نیز این بازی را رها کرد و رفت؛ اما چند سال بعد، تازه‌واردهای مدیریت احساس کردند می‌توانند دوباره وارد لیگ شوند. هرچند این بار ادعاهای گذشتگان را تکرار نکردند و متواضعانه گفتند تنها می‌خواهند آلترناتیوی برای روزهای تحریم اندروید داشته باشند و این بهانه آن‌قدر جذاب بود که حتی در دولت بعدی که مدعی است خاستگاه سیاسی متفاوتی دارد نیز ادامه پیدا کرد. حالا وعده تولید پنج میلیون گوشی در سال ۱۴۰۴ و در اختیار گرفتن ۲۰ درصد بازار داده می‌شود. وعده‌ای که برای تحقق آن در مرحله اول قرار است گلخانه‌ای برای تولیدکنندگان ایجاد شود. جدیدترین آمارهای سازمان تنظیم مقررات و ارتباطات رادیویی می‌گوید ضریب نفوذ تلفن همراه در ایران از ۱۶۰ درصد نیز عبور کرده و از سوی دیگر پوشش جمعیتی شبکه تلفن همراه کشور، حداقل در فناوری نسل ۲ بیش از ۹۶ درصد است. این بازار بزرگ که به صورت میانگین به سالانه ۱۲ تا ۱۸ میلیون گوشی جدید نیاز دارد، هر مدیری را وسوسه می‌کند که حتی اگر نمی‌تواند همه‌اش را داشته باشد، حداقل درصدی از آن را تصاحب کند. به خصوص اگر...
