سفر در وقت اضافه

سفر به شهرستان در کنار دردهای دیگرش مانند دوری از خانه، بطالت اوضاع، تغییرات فرهنگی و دوری از کار، درد دیگری را هم با خود یدک می‌کشد و آن خرید الکترونیکی بلیت است. اکنون که دوباره مجبور شده‌ام در این فرآیند قرار بگیرم به یاد ماجراهای دو سه سال پیش افتاده‌ام. جالب است که بعد از چهار سال وقتی دوباره به سایت مراجعه کردم هیچ جزیی از سامانه‌های پایانه (برای خرید بلیت اتوبوس) و رجا تیکت (برای خرید بلیت قطار) حتی دستخوش تغییرات ظاهری هم نشده است چه رسد به تغییرات ساختاری. یک بار برای خرید بلیت قطار از شاهرود به تهران طبق روال همیشگی از چهار روز پیش از حرکت به سایت رجا مراجعه کردم و بعد از طی مراحل مشخص بلیت را خریدم. طبق توضیحی که در سایت آمده بود باید کد را یادداشت و سپس در ایستگاه بلیت را چاپ می‌کردم. هیچ امکاناتی برای تعیین شماره صندلی و شماره کوپه وجود نداشت یعنی عملاً تنها قسمت الکترونیکی این خرید، تقدیم پول به شرکت معظم رجا بود. هرگز نفهیدم اگر قرار باشد به باجه بلیت فروشی‌ مراجعه کنیم و همان موقع هم دست در جیب کرده و پول را پرداخت کنیم، چه احتیاجی به راه‌اندازی سایت باکلاسی مانند «رجا تیکت» بود؟ آیا پول دادن این‌قدر وقت‌گیر بود که تنها آن را در فرآیند خرید بلیت، الکترونیکی کرده بودند؟ حدوداً نیم ساعت مانده به حرکت قطار به ایستگاه رسیدم. به سمت باجه فروش بلیت رفتم، صفش به درازا کشیده بود. صف اختلاطی بود از کسانی که تازه می‌خواستند بلیت بخرند و کسانی که بلیتِ اصطلاحاً الکترونیکی خریده بودند و تنها می‌خواستند آن را چاپ کنند. خودشان هم می‌دانستند در عمل فرقی بین این دو گروه نیست که صف را مختلط کرده بودند. گاهی فردی می‌آمد و تازه شروع می‌کرد به سوال پرسیدن درباره ساعت حرکت قطارها و ما همین‌طور...