مرز رویاهای بشر

«پیش‌بینی می‌شود تا سال ۲۰۵۰ رابطه عاطفی بین روبات و انسان به پدیده‌ای عادی بدل شود.» اکنون شرکت ترو کامپنیون وعده ساخت «اولین روبات دنیا برای رابطه عاطفی» را داده و گفته اولین محصول خود را تا آخر سال وارد بازار می‌کند. این محصول تاکنون هزاران پیش‌خرید داشته است. جدا از مباحث اخلاقی، این ماجرا مرا به یاد پیش‌بینی‌های ری‌کروزویل انداخت؛ مردی که سال‌ها پیش فرآیند پیشرفت فناوری را با تقریب خوبی پیش‌بینی کرد و اکنون ما به نوعی در رویاهای گذشته او ایستاده‌ایم. او از دورانی می‌گوید که مغز کنونی بشر از پیشرفت جا می‌ماند؛ دورانی که با فناوری انتقال مغز نامیرایی به انسان روی می‌آورد و حتی اگر بدنش فرسوده شود و بمیرد می‌تواند بخش وجود خود یعنی مغز را زنده نگه دارد. او مدتی در گوگل کار کرد و اکنون در دانشگاهی که تاسیس کرده، به تدریس «آینده‌پژوهی» می‌پردازد.
با کسی درباره هوش مصنوعی صحبت می‌کردم. بحث سر این بود که معتقد بودم هوش‌ مصنوعی و علم روباتیک سرانجام به نابودی بشر می‌انجامد. او مرا مانند دیگران به بدبینی محکوم کرد و معتقد بود این اتفاق نمی‌افتد زیرا بشر همان‌طور که هوش مصنوعی را به وجود آورد و این علم را توسعه داد همان‌طور هم جلو توسعه آن را می‌گیرد. می‌توانستم با او موافق باشم اما فکر کردم حتماً حادثه هیروشیما، ظهور بمب‌های اتمی، ویروس‌های مخرب کامپیوتری، جنگ‌های بیولوژیکی و بسیاری از اختراعاتی را که توسط بشر درست شده اما خیلی زود از کنترلش خارج شده بود، فراموش کرده است. با شخص دیگری درباره رسیدن هوش مصنوعی به هوش انسانی صحبت می‌کردم. او معتقد بود هوش مصنوعی چون بر پایه ریاضیات بنا شده و مادی است هرگز نمی‌تواند به هوش انسانی برسد که در خود رگه‌های فرامادی دارد. جدا از اینکه فرامادی بودن ذهن و مغز هم ساعت‌ها جای بحث و بررسی دارد او احتمالاً فراموش کرده بود که تا پنج سال پیش دستیارهای همراهی مانند سیری و کوتانا وجود نداشتند و کسی تصور نمی‌کرد به این سرعت بتواند با گوشی هوشمند خود به زبان محاوره صحبت کند. این دسته از افراد گمان می‌کنند روزی به مرز فناوری می‌رسیم و من با نگاه به گذشته (وقتی به مرز فناوری لامپ‌های خلأ رسیدیم و ترانزیستور را جایگزین آن کردیم) تصور می‌کنم هیچ مرزی برای فناوری وجود ندارد و علتش هم این است که از خیال و رویاهای ما ناشی می‌شود. رویاهای بشر ناایستاترین بخش عالم است. کروزویل گفته بود:«امروزه نرم‌افزار ما نمی‌تواند رشد کند. زیرا درون مغز بشری مرکب از تنها ۱۰۰ تریلیون اتصال و سیناپس گیر افتاده است. عمر نرم‌افزار ما در آینده دیگر به بقای مدار محاسباتی مغز ما وابسته نخواهد بود. جهانی را مجسم کنید که تفاوت بین انسان و ماشین محو می‌شود.»