مهندسان بیکار، صندلی‌های بی‌مهندس

رکود اقتصادی در ایران بیشتر می‌شود. این پیش‌بینی در روزهای اخیر به حقیقت پیوست و اعلام شد رشد اقتصادی کشور در ۹ ماهه سال گذشته منفی بوده است. در چنین وضعیتی اضافه شدن به صف بیکاران کاملاً قابل انتظار است؛ اما چرا بخش بزرگی از لشکر بیکاران در ایران را دانش‌آموختگان دانشگاه‌ها و مراکز آموزش عالی تشکیل می‌دهند؟ آن هم در شرایطی که بسیاری از کسب‌وکارها همچنان مدعی‌اند نیروی متخصص مناسب در اختیار ندارند و حاضر به استخدام چنین افرادی هستند. تولید بیکار آمارهایی که به صورت دوره‌ای و منظم از سوی مرکز آمار ایران منتشر می‌شوند نشان می‌دهند در دوره ۲۰ ساله بین ۱۳۷۵ تا ۱۳۹۵، به رغم ایجاد اشتغال برای فارغ‌التحصیلان دانشگاهی و افزایش سهم اشتغال آنان از کل شاغلان، نرخ بیکاری نیروی کار دارای آموزش عالی از چهار به ۲۰ درصد افزایش یافته است. این در حالی است که شاخص کل بیکاری در این دوره از ۱/۹ به ۴/۱۲ رسیده است؛ یعنی در حالی که شاخص کل بیکاری ۴/۱ برابر شده، نرخ بیکاری دانش‌آموختگان پنج برابر شده است. بر اساس سیاست‌های تصویب‌شده در برنامه ششم توسعه، در سال پایانی این برنامه (۱۴۰۰) باید نرخ بیکاری فارغ‌التحصیلان به ۹ درصد کاهش یابد. اگر جمعیت فارغ‌التحصیلان دانشگاهی سالانه عددی بین ۶۰۰ تا ۷۰۰ هزار نفر باشد، برای تحقق برنامه ششم باید هر سال ۷۰ درصد ظرفیت اشتغال جدید به دانش‌آموختگان اختصاص یابد؛ به عبارت دیگر، متوسط نرخ رشد اشتغال دانش‌آموختگان دانشگاهی باید بیش از ۱۰ درصد باشد و سهم شاغلان دارای آموزش عالی باید از ۷/۲۳ در ابتدای برنامه ششم به ۹/۳۱ افزایش یابد که تحقق چنین اعدادی رشد اقتصادی بیش از هشت درصد را طلب می‌کند. این در حالی است که اکنون رشد اقتصادی ایران منفی است و حداقل در سال جاری چشم‌انداز مثبتی برای رشدهای با اعداد بالا وجود ندارد. یکی از مشکلاتی که در زمینه اشتغال...