این تلفن خراب نیست

خبر افزایش حق اشتراک تلفن ثابت را خودم نوشتم که مصوبه مجمع سهامداران شرکت مخابرات ایران بود. خبر تبدیل آبونمان به حق اشتراک که سال گذشته رخ داد را هم من نوشتم. اساساً سال‌هاست که اخبار مربوط به شرکت مخابرات ایران را پیگیری می‌کنم؛ اما این بار فرق می‌کرد... من هم خبرنگار این حوزه هستم و هم مانند بسیاری از مردم، مشترک شرکت مخابرات ایران؛ یعنی زمانی که می‌نویسم فلان چیز گران شد، خودم هم مشمول این گرانی می‌شوم و از نوبت بعد باید آن را پرداخت کنم. با این حال، آن‌قدر با وضعیت شرکت مخابرات ایران آشنا هستم که هیچ‌گاه از گران شدن تعرفه خدمات و حق اشتراک و... گلایه نکنم؛ اما این بار فرق می‌کرد... تلفن خانه ما از ماه‌ها پیش قطع شد. اصلاً بگذارید به عقب‌تر برگردم، به زمانی که اینترنت ADSL داشتم. اینترنتی که مدام قطع می‌شد یا کیفیتش افت می‌کرد. تماس‌های مکرر با پشتیبانی شرکتی که از آنها اینترنت گرفته بودم بی‌فایده بود. آنها تلاش خود را می‌کردند؛ اما هر بار در نهایت به این پاسخ می‌رسیدند که «خط تلفن شما نویز وحشتناک دارد و مخابرات باید کاری کند.» ابتدا فکر کردم مشکل از واحد ماست، ولی بعد متوجه شدم که همسایه‌های ساختمان نیز از وضعیت اینترنت‌شان گلایه دارند. در نهایت، عطای اینترنتی سیمی را به لقایش بخشیدم و خط را جمع کردم و بعد از ماه‌ها بی‌اینترنتی، یک ماه قبل از آنکه اپراتورهای همراه ناگهان به فکر گران کردن بسته‌هایشان بیفتند، اینترنت TD-LET را به خانه آوردم؛ اما تلفن خانه همچنان قطع بود. قطع شدن تلفن خانه- که بی‌سابقه هم نیست- ماه‌ها پیش از کرونا رخ داده بود. اول تصمیم گرفتم از رابطه‌ام در مخابرات استفاده نکنم و مثل یک شهروند عادی با ۲۰۱۱۷ تماس بگیرم. یکی دو بار تماس گرفتم و شماره را اعلام کردم که نتیجه‌ای حاصل نشد و بعد هم کرونا...