وقتی امنیت سایبری و هک اطلاعات به مهم‌ترین موضوع روز تبدیل می‌شود؛ روی موج بحران

خرداد ۱۴۰۴ سقف بر سر ما آوار شد، دیوارها فرو ریخت و زمین ترک برداشت. پرتابه‌های دشمن تا اتاق خواب عالی‌رتبه‌ترین فرماندهان نظامی و مقامات امنیتی نفوذ کرد، دو بانک مهم از دسترس خارج شدند و میلیاردها تومان از دارایی رمزارزی مردم دود شد و به هوا رفت. اتفاقات آن دو هفته صدای بلندی بود تا شاید متوجه شویم که در بالاترین نقطه بحران امنیتی ایستاده‌ایم. بحرانی که صدای آن از سال‌ها پیش شنیده می‌شد اما همه‌چیز به انکار و تکذیب و منع انتشار خبر محدود شده بود. لو رفتن حساس‌ترین اطلاعات نظامی و امنیتی کشور، حتماً‌ جنبه‌های مختلفی دارد و عوامل متعددی در آن دخیل هستند که یکی از آنها- و شاید مهم‌ترین‌شان- ارتباطات و فناوری اطلاعات است. حوزه‌ای که چندین و چند نهاد مختلف متولی و داعیه‌دار تامین امنیت آن هستند، اما در حساس‌ترین شرایط، همگی نشان دادند در روزها و ماه‌ها و سال‌های گذشته نتوانسته‌اند وظایف خود را به‌درستی انجام دهند و از جان و مال شهروندان ایرانی محافظت کنند و تمام رخدادهای امنیتی پیش از خرداد ۱۴۰۴ هم این نهادها را به چاره‌جویی وادار نکرده بود. هشدارهای مکرر می‌گویند فردی با حضرت عزرائیل قرار گذاشت که پیش از مرگ به او هشدار دهد. وقتی زمان مرگ آن فرد رسید، به عزرائیل اعتراض کرد که چرا پیش از این هشدار ندادی. عزرائیل گفت، در پیش چشمانت چندین و چند نفر از نزدیکانت فوت کردند، آیا مرگ آنها برای آنکه نشان دهد نوبت تو به‌زودی فرا خواهد رسید کافی نبود؟ حملات سایبری، اختلال‌ها و هک‌های متعددی که از میانه دهه ۹۰ رخ داده بودند، به منزله هشدارهایی جدی برای وجود نقصان امنیتی در اکوسیستم ارتباطات و فناوری اطلاعات ایران محسوب می‌شدند؛ اما متاسفانه هر بار با سرپوش گذاشتن بر اخبار و منع رسانه‌ها از پرداختن به آنها، موضوع مسکوت ماند و در نهایت به خطای یک فرد تنزل...