دعوا بر سر OP_RETURN و کنترل آینده بیت‌کوین؛ نبردی به بزرگی یک بایت

در اعماق پروتکل بیت‌کوین و میان هش‌های رمزنگاری و امضاهای دیجیتالی، ویژگی کوچک و جالبی به نام OP_RETURN وجود دارد که برای اکثر کاربران، ویژگی‌ای نامرئی است. یک پی‌نوشت در اسکریپت‌ بیت‌کوین که برای توسعه‌دهندگان و سازندگان ابزارهای مبتنی بر بلاک‌چین، نقشی خاموش اما محوری در گسترش قابلیت‌های بیت‌کوین ایفا کرده است؛ حال آنکه امروزه ایجاد تغییر در محدودیت آن به یکی از موضوعات داغ در بحث‌های اکوسیستم و جامعه بیت‌کوین تبدیل شده است. OP_RETURN در سال ۲۰۱۳ با نسخه ۰.۹.۰ بیت‌کوین کور (Bitcoin Core) معرفی شد: به عنوان راهی برای جاسازی تکه‌های کوچک داده در یک تراکنش بیت‌کوینی. OP_RETURN را می‌توان مانند یک فضای خالی در یک تابلوی اعلانات عمومی در نظر گرفت به این صورت که نمی‌توان آن را خرج کرد اما می‌توان پیامی را به آن پین کرد. این ویژگی از نظر فنی امکان ذخیره‌سازی داده‌های دلخواه روی خروجی یک تراکنش را فراهم می‌کند. اهمیت OP_RETURN به نحوه ذخیره‌سازی داده‌ها برمی‌گردد. قبل از OP_RETURN برخی کاربران با استفاده از خروجی‌های استاندارد، داده‌ها را در تراکنش‌ها جاسازی می‌کردند که این موضوع باعث ایجاد مشکلاتی در ذخیره‌سازی طولانی‌مدت می‌شد. به این صورت که داده‌ها به مجموعه‌های UTXO اضافه می‌شدند و گره‌ها (Node) مجبور به ذخیره‌سازی داده‌های بیشتری می‌شدند. اما OP_RETURN با اضافه کردن یک خروجی قابل اثبات اما غیرقابل خرج، امکان کنترل این حجم از داده را به دست داد. البته برای OP_RETURN در ابتدا محدودیت ۴۰ بایتی وجود داشت؛ حجمی که به‌سختی برای یک هش کوتاه یا برچسب زمانی کافی بود، اما در نهایت این محدودیت به ۸۰ بایت افزایش یافت و راه را برای استفاده‌های پیشرفته‌تر هموار کرد. استفاده‌هایی مانند برچسب زمانی دیجیتالی مانند OpenTimestamps، پروتکل‌های صدور توکن مانند عرضه تتر روی Omni Layer یا گواهی‌هایی برای آثار هنری دیجیتالی قبل از رایج شدن اصطلاح NFT از جمله این کاربرد‌ها بود. اما نکته اینجاست که بلاک‌چین تنها...