فعالان حوزه توان‌یابی: فناوری می‌تواند توانمندساز باشد

به گزارش پیوست، توان‌تک در روز اول نمایشگاه الکامپ، میزبان سه نفر از فعالان حوزه توان‌یابی بود که هر یک به مشکلات کسب‌وکارها را در این زمینه پرداختند و اهمیت کار جدی در این زمینه را یادآور شدند.

در ابتدای برنامه، مصطفی نقی‌پور، از بنیانگذاران پداسیس و مدیر آزمایشگاه نوآوری بلاکچین، به چالش‌ها و مشکلاتی که در مسیر کسب‌وکار خود با آن روبه‌رو است پرداخت. او رگولاتوری را یکی از چالش‌های این حوزه معرفی کرد و سپس به مواردی مانند ساخت پیچیده فناوری، قیمت‌های بالا، عدم تمایل سرمایه‌گذاران و حتی حمایت نشدن از سمت جامعه توان‌یاب‌ها پرداخت.

نقی‌پور گفت: درحالی‌که بعضی از کشورهای خارجی، ربات اسکلت بیرونی را به طور رایگان در اختیار بیماران ضایعات نخاعی می‌گذارند، در کشور ما هنوز با صرف مبلغ گزافی باید آن را تهیه کرد. این مساله باعث شده تا توان‌یاب‌ها تصور کنند این ربات فقط به قشر پر درآمد تعلق دارد و بیشتر راهی برای افزایش سود سرمایه‌گذار است. ما امیدواریم حتی اگر نتوانیم ربات اسکلت بیرونی را در اختیار جامعه معلولان قرار دهیم، بتوانیم زندگی‌شان را بهبود ببخشیم و امید به ادامه درمان را در آنها زنده نگه داریم.

در ادامه این برنامه، علیرضا کیان‌پور مدیرعامل گلرنگ ونچرز، با اشاره به اینکه در جهان با پدیده سالمندی روبرو هستیم و امید به زندگی در ۳۰ سال آینده به بالای صدسال خواهد رسید گفت: این جامعه با ناتوانی‌های جسمی و ذهنی روبه‌رو خواهد بود و علاوه بر توان‌یاب‌ها، باید سالمندان را هم در نظر گرفت. اصل حرف من این است که فناوری می‌تواند توانمندساز باشد. ما باید توانمندسازی در عرصه دیجیتال را هم درنظر بگیریم و فعالیت‌های روزمره‌ای مثل خدمات بانکی را برای این جامعه دسترسی‌پذیر کنیم.

پوریا عالمی، مدیر آی‌قصه، هم خاطراتی از کودکی خود تعریف کرد و گفت چطور یک لکنت خفیف، شرایط زندگی را برای او تغییر داده و ارتباطش با جامعه را محدود کرده است.

عالمی جامعه توان‌یاب‌های کشور را اندازه جمعیت دو استان مرکزی ایران، یعنی اصفهان و شیراز در نظر گرفت و گفت: نادیده گرفتن این جمعیت یعنی حذف کردن قلب ایران! اگر آمار کودکان دارای معلولیت را هم اضافه کنیم، می‌شود جمعیت استان‌های سمنان و خراسان جنوبی. ما تا زمانی که مقایسه نکرده‌ایم متوجه نیستیم درباره چه تعداد انسان حرف می‌زنیم.

او ادامه داد: ما جامعه توان‌یاب را از سیاست‌گذاری‌ها، بودجه، آموزش و سندهای چشم اندازی کشور حذف کرده‌ایم. هر وقت بگوییم یک نماینده در مجلس داریم که روی ویلچر است، یعنی این موضوع برایمان عادی نشده و در این وضعیت، همه اقدامات ما نمایشی است. اگر ما در ساز و کار حاکمیت نمی‌توانیم تأثیرگذار باشیم، حداقل سعی کنیم حاکم بزرگ سرزمین خود باشیم و در حد اختیارات خود، شرایط بهتری برای زندگی فراهم کنیم.