معرفی چهره‌های تاثیرگذار (۷): مردیث کوپیت لویان، احیاکنندۀ روزنامه‌نگاری

بعد از ظهور و فراگیری اینترنت، یکی از مشاغلی که بیش از همه مورد تهدید قرار گرفت روزنامه‌نگاری بود. از دهۀ ۱۸۳۰ تا پیش از اینترنت، عمدۀ درآمد روزنامه‌ها و مجلات از تبلیغات بود و بخشی کوچکی از آن هم از فروش روزنامه یا مجله به مردم به دست می‌آمد. اما پس از اینترنت، تبلیغات به پلتفرم‌های دیجیتالی مثل فیسبوک، ‌ای‌بی، کریگلیست و… مهاجرت کرد و عمدۀ مصرف اخبار هم در شبکه‌های اجتماعی یا به واسطۀ گوگل صورت می‌گرفت. درآمد روزنامۀ مشهور و پرطرفداری مثل نیویورک تایمز در سال ۲۰۱۳ نصف سال ۲۰۰۰ شده بود. بسیاری از متخصصان تصور داشتند که نفس‌های روزنامه‌ای سنتی به شماره افتاده، تا اینکه نیویورک تایمز با سازگاری با دنیای جدید پلتفرم‌ها توانست خودش را احیا کند.

در این جستار، نگاهی به زندگی و فعالیت مردیث کوپیت لویان (Meredith Kopit Levien)، شخصی که نقش اصلی در احیای نیویورک تایمز را بر عهده داشت، میاندازیم.

کودکی و نوجوانی

مردیث در سال ۱۹۷۰ در شهر ریچموند در ایالت ویرجینیا به دنیا آمد. او دوران کودکی خود را اینگونه توصیف می‌کند: «اجتماعی، کتابخوان و عاشق نوشتن. ویژگی‌هایی که تا کنون هم حفظ کرده‌ام». در سال هشتم مدرسه، به او یک کار کلاسی مرتبط با روزنامه‌نگاری محول شد و علاقۀ او به روزنامه‌نگاری، از اینجا آغاز شد. چند سال بعد برای تحصیل در رشتۀ فن خطابه به دانشگاه ویرجینیا رفت و در روزنامۀ داخلی آنجا مشغول به کار شد. بعد از تحصیل در سال ۱۹۹۳، او علاقه داشت که حرفۀ روزنامه‌نگاری را ادامه دهد، اما چون نیاز به درآمد داشت، در یک‌اندیشکده که متعلق به دیوید جی. بردلی بود مشغول به کار شد.

از آتلانیک تا فوربز

در سال ۱۹۹۹، دیوید جی. بردلی مجلۀ آتلانتیک را خرید و کار در روزنامه‌نگاری را آغاز کرد. چند سالی می‌شد که آتلانتیک با رکود مواجه شده بود، محتوای محبوبی نداشت و مخاطبانش را از دست داده بود. به همین دلیل بردلی با قیمت نسبتاً ارزان ۱۰ میلیون دلار این روزنامه را خریداری کرد و روزنامه‌نگاری را جایگزین پژوهشگری در‌اندیشکده کرد و یاران قبلی خود مثل مردیث را به آتلانتیک آورد. بردلی به دنبال استخدام نویسندگان ماهر و مدیران کاربلد بود. با اینکه مردیث لویان آرزو داشت جزء دستۀ اول باشد، اما با پست‌های مدیریتی مواجه شد و در این زمینه رشد کرد.

مردیث در ابتدا مسئول فروش تبلیغات برای آتلانتیک بود، سپس به سمت مدیر انتشارات نائل شد. همکاران سابق او می‌گویند که او ارتباط شخصی با همکارانش می‌گرفت و به آن‌ها کمک می‌کرد بهترینِ خودشان را به منصۀ ظهور برسانند.

در سال ۲۰۰۸، شرکت فوربز که بیشتر با مجلاتش در حوزۀ کسب و کار شناخته می‌شود، پیشنهاد مدیریت مجلۀ فوربز لایف را به مردیث داد و او هم قبول کرد. بحران اقتصادی سال ۲۰۰۸ بسیاری از کسب و کار‌ها را زمین زد، و شرکت فوربز هم دچار تلاطم بود. اما سپردن مدیریت فوربز لایف به مردیث، به شرکت کمک کرد سریع‌تر روی پای خود بیاستد. مردیث در زمان مسئولیتش در آتلانتیک، اثر بالقوۀ اینترنت بر حرفۀ روزنامه‌نگاری را حس کرده بود. وقتی وارد فوربز شد، ضرورت مهاجرت روزنامه‌نگاری به فضای دیجیتال را بیشتر حس کرد و اقداماتی در این زمینه انجام شد. از جمله اینکه تمرکز فعالیت‌های مجلۀ فوربز لایف را به وب سایت این مجله انتقال داد و تلاش کرد و برای سایت مجله مشتری تبلیغات پیدا کند. موفقیت مردیث، باعث شد او در سال ۲۰۱۰ مدیر انتشارات و ۲ سال بعد مدیر ارشد درآمد فوربز بشود. در سال‌های مسئولیت او، درآمد فوربز در تبلیغات دیجیتال افزایش یافت.

بر فراز قلۀ نیویورک تایمز

مردیث در سال ۲۰۱۳، پیشنهاد سمت مدیریت تبلیغات نیویورک تایمز را دریافت کرد. این توضیح لازم است که نیویورک تایمز در اینجا، تنها اشاره به یک روزنامۀ ندارد، بلکه شرکت نیویورک تایمز مورد نظر است که جدای از روزنامۀ نیوریورک تایمز، چندین مجله و روزنامه و خدمات دیگر هم دارد که جلوتر با برخی از آن‌ها آشنا می‌شویم. سال ۲۰۱۲، مارک تامپسون به عنوان مدیر عامل جدید نیویورک تایمز مشغول به کار شده بود و  قصد برگرداندن رشد به این شرکت را داشت. او پیش از نیویورک تایمز، از سال ۲۰۰۴ تا ۲۰۱۲ مدیریت بی‌بی‌سی را برعهده داشت و کاملاً او با نقش اینترنت در تغییر مرجعیت خبر آشنا شده بود.

مردیث به تیم تامپسون اضافه شد تا در هجرت دیجیتال نیویورک تایمز، بازوی تبلیغات دیجیتال شرکت باشد. پیش از ورودش به نیویورک تایمز، دوستان مردیث به او گفته بودند که نیویورک تایمز شرکتی در حال مرگ است و پیوستن به آن اتلاف عمر و انرژی است. اما مردیث قرار بود به این شرکت برود تا از جلوی این مرگ را بگیرد.

او در ابتدای ورودش ۸۰ نیروی مسلط به اینترنت را استخدام کرد. در سال ۲۰۱۵ او به سمت مدیر عملیات شرکت ارتقا داده شد. این سال، سالی بود که مدیران نیویورک تایمز تصمیم گرفتند تمرکز شرکت را به بر روی مدل اشتراکی منتقل کنند، و از مدل تبلیغات دور شود. همانطور که پیشتر گفته شد، به طور مرسوم روزنامه‌ها بیشترین درآمد خود را از طریق تبلیغات به دست می‌آوردند و مقداری از درآمد از فروش روزنامۀ کاغذی به دست می‌آمد.

پس از اینترنت، روزنامه‌ها برای آنکه هنوز نامی از آن‌ها باقی بماند، سایت‌های مختص به خود را ساختند و مطالب‌شان را در آنجا منتشر می‌کردند. فروش کاغذی بسیار کمتر شد، و بالتبع تبلیغات در روزنامه‌های کاغذی هم سقوط کرد. مدتی راه حل تبلیغات در سایت روزنامه‌ها مطرح شد و موفقیت‌هایی کسب کرد، اما با گسترش روزبه‌روز پلتفرم‌ها اکثر تقاضا برای تبلیغات به پلفترم‌های بزرگ منتقل شد. تمام راه‌ها بسته شده بود، تا اینکه نیویورک تایمز با راهکاری جدید وارد شد.

مدیران نیویورک تایمز در ۲۰۱۵ تصمیم گرفتند مدل اشتراکی را در دستور کار قرار بدهند، یعنی همان مدل نتفلیکس و اسپاتیفای. مخاطب برای دسترسی به محتوای نیویورک تایمز، باید اشتراک یک ماهه را خریداری کند و در این یک ماه می‌تواند از محتوا‌های این شرکت استفاده کند. در ابتدا چنین مدلی برای یک روزنامه مضحک به نظر می‌رسید، علی‌الخصوص که دسترسی به اخبار در شبکه‌های اجتماعی هر روز آسان‌تر می‌شد. اما برای موفقیت این مدل، باید کیفیت و تنوع محتوا را به قدری بالا برد که مخاطب حاضر شود برایش پول پرداخت کند.

مردیث لویان می‌گوید شعار ما این است: «ما روزنامه‌نگاری را تبدیل به چیزی می‌کنیم که ارزش خرج کردن داشته باشد». با اشتراک نیویورک تایمز، دسترسی به اخبار روزنامه‌ها، خبرنامه، مجلات، آرشیو عظیم این شرکت، جدول حل کلمات و دستور پخت‌های آشپزی ممکن می‌شود. اشتراک نیویورک می‌تواند دیجیتال، چاپی، و یا دیجیتالی و چاپی باشد.

در گذر زمان، به تنوع خدمات نیویورک تایمز افزوده شد. به عنوان مثال در ۲۰۱۶ وب سایت Wirecutter که برای بررسی و مقایسۀ محصول بود توسط نیویورک تایمز خریداری شد.

یکی از اقدامات نوآورانۀ نیویورک تایمز، گسترش روزنامه‌نگاری به صدا و تصویر بود. در سال ۲۰۱۶ پادکست دیلی تأسیس شد که روزانه پادکست‌هایی به میانگین ۳۰ دقیقه منتشر می‌کند و هر قسمت با محوریت یک موضوع خاص ساخته می‌شود. گاهی روزنامه‌نگاران نیویورک تایمز برای تکمیل متنی که نوشته‌اند، در یک قسمت دیلی مهمان می‌شوند.

نمونۀ درخشان این اتفاق، فردای روزی بود که جودی کانتور و مگان توهی مقاله‌ای دربارۀ جرائم جنسی هاروی واینستین در اکتبر ۲۰۱۷ منتشر کردند. آن‌ها که در مقاله‌شان از قربانی‌های واینستین نام برده بودند، فردای انتشار در پادکست دیلی حاضر شدند و توضیح دادند چگونه به قربانی‌های او دسترسی پیدا کردند و اطلاعات و رضایت آن‌ها گرفتند.

دسترسی به دیلی در تمام سرویس‌های پادگیر آزاد است و در اکثر این سرویس‌ها جزء پرشنونده‌ترین‌هاست. در ۲۰۱۹ محتوای تصویری نیویورک تایمز هم با نام ویکلی معرفی شد. این محتوا‌ها که به شکل مستند است، هفتگی در شبکۀ تلویزیونی اف‌ایکس و پلتفرم ویدئو به‌درخواست هولو پخش می‌شود. در سال ۲۰۱۹، تعداد مشترکین نیویورک تایمز به ۴. ۵ میلیون نفر رسید که موفقیت غیرمنتظره‌ای بود.

مردیث لویان به عنوان مدیر عملیات شرکت از سال ۲۰۱۵ تا ۲۰۲۰، جایگاه محوری در تمام این نوآوری‌ها را بر عهده داشت. در سال ۲۰۲۰، او جایگزین مارک تامپسون شد و به عنوان مدیر عامل نیویورک تا کنون در این سمت مشغول فعالیت است.

او مسیر پیموده شده را با قدم‌های استوارتر طی کرد و محتوا‌های شرکت را متنوع‌تر و جذاب‌تر ساخت. در سال ۲۰۲۲ روزنامۀ َاتلتیک که بین ورزش‌دوستان محبوب است به ارزش ۵۵۰ میلیون دلار خریداری شد و به کاتالوگ نیویورک تایمز افزوده شد. در همین سال بازی محبوب Wordle  هم خریداری شد. با اشتراک نیویورک تایمز نه فقط به اخبار سطح اول، بلکه ابزار سرگرمی و سبک زندگی هم در دسترس کاربران قرار می‌گیرد. در سال ۲۰۲۳ تعداد مشترکین نیویورک تایمز از مرز ۱۰ میلیون نفر تجاوز کرد.

جمع‌بندی

مردیث لویان و همکارانش از تهدید اینترنت برای روزنامه‌نگاری فرصت ساختند. هرچند او پس از اتمام دانشگاه نتوانست به عنوان یک نویسنده و روزنامه‌نگار فعالیت حرفه‌ای خود را ادامه دهد، اما کمک به ساخت دنیایی که کرد روزنامه‌نگاری هنوز در آن ممکن باشد و ارزش خرج کردن داشته باشد. مدل اشتراکی نیویورک الگوی بقیۀ روزنامه‌های بزرگ در سطح جهان قرار گرفت. در حال حاضر وال استریت ژورنال، فاینشال تایمز، واشینگتن پست، لوس آنجلس تایمز و بسیاری از شرکت‌های روزنامه‌نگاری در سطح جهان از این مدل استفاده می‌کنند.