جمعه ۲۰ مرداد ۱۳۹۶، در خانه یکی از اقوام بودیم که جوان‌ترها اصرار کردند برای تماشای بازی استقلال تهران و تراکتورسازی تبریز به ورزشگاه آزادی برویم. از آخرین باری که به وزرشگاه رفته بودم سال‌ها می‌گذشت و همان زمان هم به قسمت VIP می‌رفتم و خیلی سال بود که بلیت نخریده بودم. شنیده بودم که فروش بلیت الکترونیکی شده و می‌توان از سایت مربوطه خریداری کرد. به همین دلیل فکر می‌کردم برای خرید بلیت در ورزشگاه نباید با شلوغی و ازدحام روبه‌رو شویم. اما این تصور باطلی بود که خیلی زود از بین رفت. حدود ۱۵ دقیقه از آغاز بازی گذشته بود که وارد استادیوم شدیم و با هزاران نفر آدمی روبه‌رو شدیم که به سمت گیت‌های ورودی حرکت می‌کردند. استقبال از این بازی بیشتر از تصور من و شاید حتی مسئولان برگزارکننده مسابقه بود. آنها که به استادیوم رفته‌اند، می‌‌دانند که درهای ورودی استادیوم با گیت‌های زمین مسابقه فاصله زیادی دارند و این به خاطر بزرگی مجموعه است. اما گیت‌های ورودی زمین مسابقه چه هستند؟ از زمان تاسیس ورزشگاه تا همین امروز گیت‌های ورودی عبارت‌اند از داربست‌هایی که با میله‌های فلزی درست شده‌اند و مردم به صورت گروهی وارد آن می‌شوند و اگر چند نفر با هم به استادیوم رفته باشند، راهی نیست که یک نفر برای خرید بلیت وارد صف شود و بقیه منتظر او باشند. همه با هم باید وارد راهروهای داربستی شوند و این خود باعث شلوغی بسیار زیادی می‌شود. اما زمانی ‌که به باجه بلیت‌فروشی نزدیک شدیم فاجعه کم‌کم خود را نشان داد: شلوغی بی‌حد و حصری که با فشار جمعیت، هول دادن‌های بسیار و گاهی دعوا همراه بود. این شلوغی چرا اینجا اتفاق افتاده بود؟ مگر در گذشته برای بازی‌های مهم باشگاهی و ملی، ۱۰۰ هزار نفر به استادیوم آزادی نمی‌رفتند؟ آن زمان مردم پول می‌دادند و بلیت می‌خریدند، اما این بار همه باید...