غول‌های تکنولوژی و قوانین ضد انحصار

به گزارش پیوست به نقل از وال‌استریت ژورنال، یک طرف ماجرا مطمئن هستند که شرکت‌هایی همچون آمازون، اپل، فیس‌بوک و گوگل انحصارگرا هستند و بازار‌هایی همچون جستجو، شبکه اجتماعی، تجارت الکترونیکی و فروشگاه‌های اپلیکیشن را به مستعمره خود تبدیل کرده‌اند. این افراد اطمینان دارند که ترکیب شرکت‌هایی همچون فیس‌بوک و اینستاگرام باعث کاهش رقابت شده است و معتقدند که قانون ضد انحصار نمی‌تواند پاسخگوی تکنولوژی‌های جدید باشد. در همین راستا گزارش تازه‌ای از کمیته قضایی سنا ادعا می‌کند «شرکت‌هایی که زمانی استارتاپ‌های کوچک و ضعیفی بودند به انحصار گرانی تبدیل شده‌اند که پیشتر در دوره بارون‌های نفتی و تایکون‌های ریلی شاهد بودیم».

در طرف دیگر این بحث کسانی هستند که معتقدند رقابت در بخش تکنولوژی شدید است و محصولات جدیدی هرروز قیمت‌ را کاهش می‌دهند و پیدایش شرکت‌هایی همچون تیک‌تاک و اسنپ حاکی از چالش‌های رقابتی است. آنها مصمم‌اند که ترکیب شرکت‌ها به سود مشتریان بوده است و اطمینان دارند که نیازی به بازرسی اصول قوانین ضد انحصار نیست زیرا این قوانین به اندازه کافی انعطاف پذیرند و بر تکنولوژی جدید نیز صدق می‌کنند.

با وجود صحبت‌های زیادی که درمورد قوانین ضد انحصار شده هنوز موضوعات زیادی نامشخص مانده است. برای مثال تیک‌تاک را در نظر بگیرید. در حالی که بسیاری معتقدند محصولات تکنولوژی بیشتر از اینکه به گرایشات الگوریتمی اهمیت دهند باید برای حریم خصوصی، محتوای با کیفیت و تصمیم انسانی ارزش قائل شوند، با این وجود تیک‌تاک با تکیه بر اشتراک‌گذاری عمومی، محتوای هرز و پیشنهادات الگوریتمی به یک رقیب جدی برای شرکت‌های تکنولوژی تبدیل شد. پیشرفت تیک‌تاک نشان می‌دهد که منطق عرفی درمورد محصولات تکنولوژی با علایق کاربر متفاوت است.

چطور می‌توان قانون ضدانحصاری طراحی کرد که عنصر عدم اطمینان و شک را نیز در درون خود جای دهد؟

پر کردن شکاف اطلاعاتی

یکی از مسیر‌هایی که پیش روی ما است تمرکز بر یادگیری است. اگر سیاست‌ گذاران درمورد آنچه می‌دانند واقع گرا باشند، درنتیجه خط مشی را برای قوانین ضد انحصار دنبال می‌کنند که این شکاف‌ها با پر کند از طریق اطلاعاتی در خصوص اینکه کدام اقدامات سیاسی جواب می‌دهند و چرا پر خواهند شد. توصیه به کنجکاوی قانونی به معنای بی تفاوتی و اقدام نکردن نیست. برای تحقق کنجکاوی به یک دولت فعال نیاز است که سیاست‌گذارانش برای یادگیری سریع و موثر رویکردی تهاجمی را در دستور کار قرار دهند.

ابتدا سیاست‌ گذاران باید روند اشتراک گذاری داده پلتفورم‌ها را با محققانی که به مطالعه دینامیک رقابتی در بخش تکنولوژی مشغول ساده تر کنند. سیستم فعلی کارآمد نیست. محققان دائما از عدم دسترسی به داده‌ها شکایت می‌کنند در حالی که پلتفرم‌ها نیز در صورت اشتراک‌گذاری داده حتی با اساتید و محققان با خطراتی مواجه خواهند شد. برای تسهیل اشتراک‌گذاری داده‌ها، سیاست‌گذاران باید قوانینی را به تصویب برسانند که علی رقم حفظ حریم خصوص از شرکت‌هایی که داده‌ها را در اختیار محققان می‌گذارند نیز محافظت کند. به‌علاوه، پلتفرم‌ها باید گزارش‌های عمومی ارائه دهند که به ارزیابی قوانین ضد انحصار کمک کند، برای مثال گزارش درمورد عملکرد شرکت‌های ترکیب شده که سناتور امی کلوباکر پیشنهاد کرد.

دوم، سیاست‌ گذاران باید به آزمایش بپردازند. دولت‌ها از «سندباکس‌های رگلاتوری» برای آزمایش چارچوب‌های سیاسی مربوط به محصولات و سیاست‌های آینده استفاده کرده‌اند. در دیگر صنایع و رشته‌ها از ورزش گرفته تا دارو برای ارائه محصولات و سیاست‌های بهتر از آزمایش آن استفاده کرده‌اند. در ورزش، با آزمایش قوانین جدید در لیگ‌های دسته پایین نفع زیادی برد‌ه‌اند و در صنعت دارو نیز برای جمع‌آوری اطلاعات درمورد بازدهی و خطر از آزمایش‌های کلینیکی استفاده می‌شود.

آزمایش در حوزه قوانین ضد انحصار به ما کمک می‌کند تا درک بهتری از تاثیر سیاست بر رقابت داشته باشیم. برای قابلیت حمل داده که امکان انتقال داده از یک خدمت به دیگری است. قابلیت حمل داده توجه صنعت تکنولوژی و گروه مستقلی از قانونگذاران را به خود جلب کرده است. اما هنوز قابلیت حمل داده تاثیر چندانی روی رقابت نداشته است. اگرچه قابلیت حمل داده، انتقال افراد از پلتفرم‌های تثبیت شده به پلتفرم‌های کوچک را ساده‌تر می‌کند اما با ارائه دسترسی به داده‌های استارتاپ‌های رقیب، پلتفرم‌های بزرگ نیز تقویت می‌‌شوند و اگر داده‌های افراد به خدماتی با امنیت پایین منتقل شود ممکن است حریم خصوصی به خطر بیافتد. با این حجم از اطلاعات، یک سندباکس رگلاتوری درمورد قابلیت حمل داده به ما کمک می‌کند تا بهترین سیاست‌ها را بیاموزیم.

آزمایشی در دادگاه

نهایتا برای دنبال کردن یک خط مشی خلاق در زمینه قوانین ضد انحصار، مقررات باید شکاف موجود در درک افراد را پر کنند. ما اصولا قانون را مساوی اطمینان می‌دانیم و نه کنجکاوی: دولت زمانی شکایت می‌کند که به پیروزی خود باور داشته باشد. وزارت دادگستری با نگرانی از شکست در پرونده تنها یک پرونده انحصار را از سال 2011 تا 2019 آغاز کرده است. درنتیجه پرونده‌های ضد انحصار در حوزه تکنولوژی عمدتا به پرونده مایکروسافت تکیه می‌‌زنند، این پرونده مربوط به زمانی است که نرم‌افزار عمدتا از طریق سی‌دی‌ رام توزیع می‌شد و مودم‌های دایال‌آپ هنوز شهرت داشتند.

آوری کاردینر از مرکز دموکراسی و تکنولوژی به تازگی توضیح داده‌است که احتمالا برای مدرن سازی قوانین ضد انحصار به پرونده‌های بیشتری از سوی آژانس‌های دولتی نیاز است، یعنی حتی زمانی که تضمینی برای برد وجود نداشته باشد. وزارت دادگستری در ماه اکتبر پرونده‌ای را علیه گوگل آغاز کرد و کمیسیون تجارت فدرال و دادستان‌های ایالتی نیز هفته گذشته پرونده‌هایی را علیه فیسبوک آغاز کردند و به نظر می‌رسد وارد دوره تازه‌ای شده‌ایم.

این تحول جز مهمی از کنجکاوی در قوانین ضد انحصار محسوب می‌شود زیرا آنچه در دادگاه می‌گذرد به اطلاعاتی منتهی خواهد شد که علی رقم پیروزی یا شکست، درک ما را از بخش تکنولوژی بهبود می‌بخشد. کدام محصولات با یکدیگر رقابت می‌کنند؟ سنجش کیفیت چگونه است؟ آیا قیمت گذاری فروشگاه اپلیکیشن منصفانه است؟ چه چیز خرید‌هایی که به نفع کاربر است را از آنهایی که گزینه‌های کاربر را کاهش می‌دهد متمایز می‌کند؟

البته نمی‌توان انکار کرد که قانون‌گذاری مضراتی نیز دارد. این مسیر یک راهکار ناکارآمد، گران و آهسته برای یادگیری است که هر طرف ماجرا باید به مدت چندین سال منابع عظیمی را به این موضوع اختصاص دهند. از نگاه بسیاری از شرکت‌های تکنولوژی، توجه به دفاع در دادگاه به جای تمرکز بر توسعه محصولات تاثیر جدی روی نوآوری خواهد داشت. و قضات نیز احتمالا تخصص فنی کافی را برای ارزیابی محصولات پیچیده‌ای همچون تکنولوژی تبلیغات یا پیشرفتی که پس از تلفیق شرکت‌ها در زیرساخت ایجاد می‌شود نخواهند داشت.

چنین ترس‌هایی منطقی است و هزینه‌ها نیز قابل توجه هستند. اما با این وجود شاید تحمل این هزینه و روبه‌رو شدن با ترس به درک رقابت در بخش تکنولوژی و کفایت یا عدم کفایت قوانین ضد انحصار بیارزد.

پس از انتخاباتی که حتی آنچه مطمئن به نظر می‌رسید را با ابهام روبه‌رو کرد، باید رویکردی کنجکاوانه نسبت به سیاست‌ ضد انحصار داشته باشیم. چیز‌های زیادی برای یادگیری وجود دارد.

منبع: WSJ