تحقیقات نشان می‌دهند توزیع فشار، مرزبندی و پیشگیری نسخه واقعی تاب‌آوری‌اند؛ دوام آوردن، تاب‌آوری نیست

هرچه سریع‌تر به موقعیت قبل برگردند بلکه سیستم‌هایی ایجاد می‌کنند که در آنها نیازی به بازگشت مداوم به شرایط پیشین نباشد. رهبران نباید تحمل یک تیم را با تاب‌آوری اشتباه بگیرند. تحمل یا استقامت به‌معنای عملکرد در شرایطی است که فشار مداوم وجود دارد. ولی تاب‌آوری به‌معنای طراحی سیستم‌هایی برای ازبین‌بردن فشارهای موجود است، به‌صورتی‌که هیچ فردی مسئولیت بیش‌ازحد بر عهده نگیرد. چنین سیستم‌هایی زمانی را برای بازیابی اختصاص می‌دهند، فشار را بین تیم‌ها توزیع می‌کنند و پیشگیری را بر واکنش به بحران ارجح می‌دانند. رهبران می‌توانند با طراحی مرزها، تجلیل از دوراندیشی، تقسیم اختیار و کنترل و درنظرگرفتن زمان اضافی اضطراری برای پروژه‌ها، به سازمان‌های خود کمک کنند تا به تاب‌آوری واقعی روی آورند. تاب‌آوری (Resilience) به یکی از پرکاربردترین کلمات در مدیریت تبدیل شده است. رهبران، تیم‌ها را به‌خاطر «به‌پیش‌رفتن» و «برگشتن به حالت عادی پس از رفع چالش» ستایش می‌کنند، انگار که توانایی تحمل فشارهای بی‌پایان، نشانه قدرت است. اما استقامت و تاب‌آوری یکسان نیستند. استقامت به‌معنی تحمل فشار است. تاب‌آوری به‌معنی طراحی سیستم‌هایی است که افراد زیر بار آن نشکنند. بسیاری از سازمان‌ها تاب‌آوری ایجاد نمی‌کنند. آنها صرفاً از کارمندان انتظار دارند که تحمل بیشتری داشته باشند. نتیجه، بحران خاموش خستگی است که در لباس فداکاری پنهان شده است. تیم‌ها متعهد به نظر می‌رسند، اما در واقع فقط در حال کارکردن با سرعت زیاد هستند. مدیران درباره چابکی صحبت می‌کنند، اما چیزی که واقعاً از آن تجلیل می‌کنند کار بیش از حدی است که هنوز فرو نریخته است. استقامت در ابتدا حس خوبی دارد، چون شبیه پیشرفت به نظر می‌رسد. وقتی همه با هم متحد می‌شوند، یعنی یک تیم برای رسیدن به مهلت پروژه تا دیروقت کار می‌کند، در بحرانی که برای محصول پیش آمده داوطلبانه ایده‌پردازی می‌کند، یا هنگام توقف استخدام نیروی جدید، کار بیشتری بر عهده می‌گیرد، ممکن است مدیر آن را انعطاف‌پذیری بنامد....