مسیر سیاست‌گذاری درباره اینترنت شاید از بهارستان نمی‌گذرد؛ پس‌لرزه‌های خط سفید

مطالبه عمومی برای رفع فیلترینگ همچنان یکی از جدی‌ترین خواسته‌های کاربران، فعالان کسب‌وکارهای دیجیتال و بخشی از جامعه مدنی است اما مواضع مجلس شورای اسلامی درباره این موضوع بیش از هر زمان دیگری پراکنده، متناقض و بلاتکلیف به نظر می‌رسد. جنجال «خط سفید» اگرچه بار دیگر مطالبه رفع فیلترینگ را به متن گفت‌وگوی عمومی بازگرداند، اما همزمان شکاف دیدگاه‌ها میان نمایندگان مجلس را عیان‌تر کرد و مجلس را در موقعیتی قرار داد که نه می‌توان آن را موافق صریح رفع فیلترینگ برشمرد و نه مخالفی یکدست و منسجم. تصویری که امروز از مجلس دیده می‌شود، سردرگمی نهادی است که زمانی خود را منتقد سیاست‌گذاری‌ها در فضای مجازی معرفی می‌کرد، اما اکنون بیش از هر چیز در انتظار تصمیم دولت و شورای عالی فضای مجازی ایستاده است. آوارگی خط سفید در راهروهای مجلس ماجرای «خط سفید» به‌جای آنکه مسیری موقت برای عبور از بن‌بست فیلترینگ تعریف کند، به‌سرعت به نمادی از اختلاف نظر و تعلیق تصمیم‌گیری در مجلس تبدیل شد. گروهی از نمایندگان که رفع فیلترینگ را بدون تدوین سیاستی تحت عنوان «حکمرانی فضای مجازی» ناممکن می‌دانند، معتقدند اعطای خط سفید تنها برای گروه‌های خاصی از جامعه (آن هم با توجیه‌های شغلی و حرفه‌ای) کاربرد دارد. از نگاه این طیف، خط سفید می‌تواند تبعیض‌آمیز باشد، اما زمانی که ذیل ضرورت‌های کاری تعریف شود، اشکالی متوجه آن نیست. حسینعلی حاجی‌دلیگانی، نماینده اصفهان، از جمله چهره‌هایی است که این رویکرد را به‌صراحت بیان می‌کند. او ضمن آنکه اصل اعطای خط سفید را تبعیض‌آمیز می‌داند، مخالفتی جدی با آن نشان نمی‌دهد و تاکید می‌کند: «دادن خط سفید به افراد کار درستی نیست و خود نوعی تبعیض است؛ اما اگر مسئولیتی به فرد داده شده که برای انجام تکلیف قانونی‌اش نیاز به دسترسی دارد، این هم امکانی است که در حد انجام آن تکالیف به او داده می‌شود.» این موضع، تصویری روشن از نگاه بخشی...