یک روز با علی کرمانشاه، تنها سنگر میان دولت و دانشگاه؛ قدرت سکوت

حرف که می‌زند کمی جا می‌خورم. مناصب زیادی در دولت و دانشگاه داشته ولی کلامش مانند یک رجل سیاسی نیست. نسبت به کسی که سه ‌دهه در مناصب کلیدی فناوری اطلاعات کشور بوده تقریباً هیچ گفت‌وگوی مفصلی از او منتشر نشده و چنان با تردید و پرلکنت حرفش را شروع می‌کند که خودش هم توضیح می‌دهد: «بلد نیستم در مورد خودم حرف بزنم. اگر جایی هم حرف زده‌ام یا گیر افتاده‌ام یا اقتضای کارم بوده.» خودمانی و راحت است. با کارمندان دانشگاه فوتبال بازی می‌کند و معتقد است قدرتش در بی‌قدرتی است. مشخص است دایره اعتقاد و تربیت خانوادگی او را از بسیاری از امور جاری روزمره مستغنی کرده ولی عطش‌اش برای یادگیری و یاد دادن بدون هیچ تردیدی پابرجاست. معاون فناوری در دو وزارتخانه و بانک مرکزی بوده و از معدود پل‌های باقی‌مانده میان دانشگاه و دولت است هرچند این روزها آن ترافیک سابق را ندارد. چهار دهه حضورش در قدرت و قدرت‌گریزی را در این نوشته بخوانید.   ۱۸ مرداد ۱۳۳۴ دقیقاً در همان‌جایی به دنیا آمده که انتظار دارید: کرمانشاه. ادامه داستانش ولی این‌قدر پیش‌بینی‌پذیر نیست چون خانواده‌اش در اصل کاشی هستند که تجارت و زیارت آنها را به مرز عتبات عالیات کشانده است: «پدرم در کار ابریشم و پارچه‌های نفیس بود ولی رونق تجارت در کرمانشاه و قصر شیرین آن زمان و مجاورتش با اماکن مقدس و جریان زوار او را به عنوان تاجر فرش به کرمانشاه کشانده بود.» خودش بچه سوم است و برادر بزرگ‌ترش محمد کرمانشاه هم که این روزها استاد سرشناس برنامه‌ریزی حمل‌و‌نقل در رشته عمران دانشگاه صنعتی شریف است در فرنگ درس ‌خوانده و خواهرانش هم کم و بیش مسیر تحصیلی و مهاجرتی مشابهی را طی کرده‌اند: «زیاد در کرمانشاه نماندیم. من شش سالم بود که به تهران مهاجرت کردیم. پدر و پسر عمویم در همین مسیر تجارت‌شان گذرشان افتاد به سرای...