نگاهی به تفاوتهای جنسیتی در نحوه استفاده از شبکه‌های اجتماعی سازمانی
نقش شبکه‌های اجتماعی در گفتمان تغییرات اقلیمی
وقتی جف بزوس، مدیرعامل آمازون و ثروتمندترین مرد دنیا، تصمیم گرفت درباره اختلافاتش با شرکت نشنال اینکوآیرر اظهار نظر کند راه متفاوتی را انتخاب کرد. او که بزرگ‌ترین سرمایه‌گذار واشینگتن پست نیز هست صدای شخصی خود را به هر رسانه‌ای از جمله واشینگتن پست ترجیح داد و از یک بستر وبلاگ برای شنیده شدن این صدا استفاده کرد.
این انتخاب بزوس تنها نمونه‌ای از روند تبدیل شدن افراد به رسانه‌های شخصی و فاصله گرفتن از دنیایی است که در آن ابزارهای برقراری ارتباط جمعی، محدود به رادیو و تلویزیون دولتی یا نشریات وابسته به جناح و تفکری خاص بودند و با دستچین کردن اخبار، اطلاعات و برنامه‌ها سعی در نمایش گوشه‌هایی از واقعیت خودساخته‌شان و یکسان‌سازی افکار عمومی داشتند.
اما حالا شبکه‌های اجتماعی و بسترهای مختلف در فضای دیجیتالی این امکان را به وجود آورده‌اند تا فارغ از خط و مرزهای فکری رسانه‌های رسمی، هر کس صدای خود را به مخاطبانی از سراسر دنیا برساند. همین گستره وسیع مخاطبان است که هنوز به مذاق بسیاری از سیاست‌گذاران خوش نیامده و باعث شده این- به تعبیر خودشان- فضای افسارگسیخته را رقیب یا حتی دشمن خود تلقی کنند و دست به خط‌کشی‌هایی برای آن بزنند که با ذات فضای دیجیتالی و ابزارهای جدید ارتباطی در این بستر سازگاری ندارند. اما چقدر این خط‌کشی‌ها موفق عمل کرده‌اند؟
برای یافتن پاسخ این سوال گزارش مینا نوبهار در این باره را بشنوید.
گسترش پیام‌رسان‌ها در کشور و استفاده هر روزه شهروندان از این ابزارک‌های ارتباطی موجب شده است تا هر روز تقاضاهای بیشتری بر بستر آن مطرح شود اگر روزی مردم انتظار داشتند از پیام‌رسان فقط به منظور بستر انتقال پیامشان استفاده کنند اما این روزها دوست دارند از طریق پیام رسان علاوه بر اینکه با دوستانشان ارتباط می‌گیرند خریدهای روزانه خود را انجام دهند و حتی فراتر از آن برخی از کارهای روزمره خود از قبیل پرداخت‌های بانکی و بیمه‌ای یا پرداخت حق‌بیمه خود را نیز از این طریق انجام دهند. البته این فقط انتظار شهروندان ایرانی نیست، این سرویس‌ها تقریبا در کشورهای دیگر دنیا نیز به صورت پراکنده ارائه شده است اما مدل بازار ایران همیشه با سایر کشورها متفاوت بوده است.
تاکید بر ایرانی بودن پیام‌رسان‌ها برای ارائه خدمات بانکی موجب شده است که هیچ‌کدام از پیام‌رسان‌ها نتوانند سرویس‌های مورد نیاز شهروندان را به صورت کامل تامین کنند چرا که محدود بودن تعداد مشترکان آنان موجب شده تا سرویس‌دهندگان علاقه‌ای به مذاکره برای ارائه سرویس‌های خود روی آنان نداشته باشند.
از سویی برخی از پیام‌رسان‌های ایرانی نیز پیش از آنکه بر نقش پیام‌رسانی خود متمرکز شوند می‌خواهند روی نقش‌های جانبی از قبیل پرداخت‌ها تمرکز کنند.
در این گزارش سعی شده است وضعیت پیام‌رسان‌های ایرانی برای ارائه خدمات بانکی و آمادگیشان در این بخش مورد بررسی قرار گیرد. با هم گوش کنیم.
این گزارش در شماره 63 ماهنامه پیوست صفحه 64 با عنوان « کار پیام‌رسان پرداخت نیست» منتشر شده است.
