مصوبه‌ای که هیچ‌کس از آن راضی نیست

سه و ربع کم ۱۳ مردادماه یک روز گرم تابستان یکی عاشق لیلی می‌شود* و دیگری مصوبه استخراج رمزارز را امضا و ابلاغ می‌کند. درست زمانی که همه در شبکه‌های اجتماعی خاطرات دایی‌جان ناپلئون را مرور می‌کردند و از عشق خود به لیلی می‌گفتند، پای مصوبه‌ای امضا شد که بسیاری آن را پایان عمر صنعت ماینینگ نامیدند. صنعتی که شاید عمر صنعت بودنش به کوتاهی یک امضا بود، هرچند عده بسیاری تنها نکته مثبت این مصوبه را صنعت خوانده شدن استخراج رمزارز می‌دانند اما به تمامی بندهای آن از جمله مدل حمایتی دولت از ماینینگ و همچنین تعیین قیمت برق صادراتی برای آن اعتراض دارند. مصوبه‌ای که نهایی شدنش به درازا کشید و بارها در دولت مطرح و بدون هیچ نتیجه مشخصی به کمیسیون‌های مربوطه ارجاع داده می‌شد، در شرایطی به تصویب رسید که هیچ‌کس از آن راضی نیست و بسیاری از کارشناسان معتقدند اگر دولت را یک بنگاه در نظر بگیریم، مصوبه خوبی برای خودش تصویب و نهایی کرده است، اما اگر او را یک رگولاتور و تسهیل‌کننده فعالیت بخش خصوصی قلمداد کنیم، این مصوبه هیچ توجیهی ندارد. بازار ماینینگ در ایران زمانی داغ شد که قیمت بیت‌کوین در بازارهای جهانی کاهش یافت و استخراج آن دیگر در تمامی کشورها به‌صرفه نبود؛ تنها در کشورهایی استخراج بیت‌کوین به‌صرفه بود که از انرژی برق ارزان‌تری برخوردار بودند. در این میان نام چند کشور بر سر زبان‌ها افتاده بود: ایران و ونزوئلا. هر دوی این کشورها انرژی فسیلی به نسبت ارزانی دارند اما مزیت ایران نسبت به ونزوئلا امنیت اقتصادی و سیاسی آن بود. هرچند طولانی شدن روند تصمیم‌گیری‌ها و اختلاف‌نظر در مراجع بالادستی همیشه موجب فرصت‌سوزی شده است و این‌ بار نیز تقریباً همین فرایند طی شد، چراکه این مصوبه در نهایت با تمام انتقاداتی که به آن وارد است، درست در زمانی نهایی و ابلاغ شد که بیت‌کوین و...