باید حرف گوش می‌کرد. دیگر دیر شده بود. در روستا همه گفته بودند بمان و شب به دل کوهستان نزن. گوش نداده بود. غروب اسب را زین کرده بود تا به دوستش در ده بغل سر بزند ولی آنجا نبود. اهالی گفتند رفته است ده مجاور پیش یک معلم دیگر. پیش خودش گفته بود چه خوب!‌ حالا هر دو را یک‌جا می‌بینم. به ده بعدی که رسید تازه فهمید هر دو معلم رفته‌اند عروسی در یک ده دیگر. دیگر پکر شده بود. نه حال داشت به عروسی برسد نه میلش می‌کشید شب را در روستای غریبه بماند. هر چه گفته بودند غروب پاییز، آن هم در کردستان، ناغافل می‌رسد حرف گوش نکرده بود. حالا هوا تاریک شده بود. پل را پیدا نمی‌کرد و زیر پایش قزل‌اوزن با همه هیبت باستانی‌اش نعره می‌کشید. اسب را که چند بار به کرانه نزدیک کرد شیهه‌های بدی کشید. معلوم بود که حیوان می‌داند نمی‌شود از این رود رد شد و اگر بروند هر دو غرق می‌شوند. ظلمات بود و صدای جانوران شب را از پشت سرش می‌شنید. آمد سیم تلگراف را دنبال کند به آبادی برسد. سیم از روی دره رد شده بود. راهی نداشت. پدرش همیشه گفته بود یک چاقو و کبریت همراه داشته باشد. هیچ کدام را نداشت. باز هم حرف گوش نکرده بود. دیگر هیچ راهی نداشت. دهنه حیوان را رها کرد و نوازشش کرد. می‌دانست شاید مادیان راهش را پیدا کند. مادرها هیچ وقت بچه‌‌ها را رها نمی‌کنند. باورش نمی‌شد وقتی نور آسیاب ده را از دور دید. هر دو از سرما لمس شده بودند. پایش که به ده رسید پیاده شد و سجده شکر کرد. حالا رو به روزنامه‌نگاری که جلویش نشسته است می‌گوید از همه این دلشوره‌ها فقط خاطراتش برای شما می‌ماند. علی‌اصغر کامروا یکی از آن چهره‌های کشف‌شده باشگاه مدیران است. رئیس هیات مدیره و موسس شرکت مشاورین برنامه‌ریز تاریخچه زنده کامپیوتر و تولید در ایران است: از ارج و جنرال گرفته تا بانک صادرات و پخش البرز و رازی. می‌گوید بهترین خاطراتش از سربازی و پارک بردن تنها دخترش است و بدترین خاطراتش از کار کردن با برنامه‌نویسان نسل جدید. تنها نصیحتش هم این است که هر کاری انجام می‌دهید همراه با عشق باشد.