زمین‌گیر عادت‌ها

بسیاری از افراد در خروج از نقش‌ها و کارهای تکراری خود تعلل می‌کنند. فکر آنکه خود را در موقعیتی قرار دهید که احتمال شکست دارد، می‌تواند هراس‌آور و استرس‌زا باشد. اما گاهی آنچه شما را در یک نقطه نگه می‌دارد شاید علاقه شخصی‌تان نباشد. در واقع، خواست دیگران و حس اینکه شما «باید» بمانید می‌تواند ترجیحات خودتان را به عقب براند. آنچه شما را نگه می‌دارد شاید مصالحه باشد نه راحتی. من در تحقیقاتم بارها با این مساله روبه‌رو شده‌ام. کسانی راهی را در زندگی تحت تاثیر فرهنگ، والدین یا حس آنچه «باید» دنبال کرده‌اند که آنها را به سرمایه‌گذاری زمانی، پولی و مهارتی در جایی کشانده که فرار از آن بسیار دشوار است. مثلاً موردی را در نظر بگیرید که در آن با کسی مصاحبه کرده‌ام که اینجا او را کارلا می‌نامیم. کارلا از جوانی دوستدار هنر بود. در کودکی به خواندن و نوشتن علاقه داشت، در بزرگسالی با اشتیاق مطالعه می‌کرد و به هنر معاصر، تئاتر و رقص علاقه‌مند شد. البته والدینش به او می‌گفتند باید شغلی معمولی‌تر داشته باشد بنابراین، این علایق برای او تبدیل به سرگرمی صرف شدند که گاهی در زمان سختی به آنها مراجعه می‌کرد. در عین حال او به سمت شغلی در حوزه حقوق رفت. او از حقوق متنفر نبود، اما قلب و روحش هرگز سیراب نشدند. نهایتاً در نقطه‌ای، برخلاف سال‌ها تحصیل و فعالیت در حوزه حقوق تصمیم گرفت میان‌بری برای خود ایجاد کند و تبدیل به یک کارآفرین زیرزمینی در حوزه هنر شود. تحول در او یک‌شبه اتفاق نیفتاد بلکه احساسات متضادی را نیز در پی داشت. او حس آزادی و البته ترس، هراس و تا حدی هم گناه داشت. او حقوق می‌دانست - راحت قابل پیش‌بینی بود و در این حوزه خوب بود. اما هنر علاقه اصلی‌اش بود و به مرور زمان با تحول تدریجی نهایتاً به شکل هنر زیرزمینی...