واقعیت افزوده چگونه شکل می گیرد

شکلی هوشمندانه روی تصاویر اضافه می کنند شکل می‌گیرد. در ادامه به این ترکیب می‌پردازیم: سخت‌افزار قطعات سخت‌افزاری برای واقعیت افزوده عبارتند از: پردازنده، نمایشگر، حسگر و ابزار ورودی. دستگاه‌های کامپیوتری امروزی مانند گوشی‌های هوشمند و تبلت دارای این عناصر هستند و معمولا دوربین و حسگرهای MEMS مانند سرعت‌سنج، GPS و قطب‌نمای ثابت دارند که آنها را به پلتفرم‌های مناسب AR تبدیل می‌کند. نمایشگر فناوری‌های مختلفی برای نمایش واقعیت افزوده استفاده می‌شود که شامل سیستم‌های پروژکشن چشمی، صفحه‌نمایش، ابزارهای دستی و سیستم‌های نمایشی پوشیدنی است. تعریف واقعیت افزوده (AR) چشم‌اندازی زنده و مستقیم یا غیرمستقیم از محیط فیزیکی دنیای واقعی است که عناصر آن با داده‌های کامپیوتری اطلاعاتی مانند صدا، فیلم، گرافیک یا جی‌پی‌اس، افزوده (یا تکمیل) شده است. این مفهوم به مفهومی کلی‌تر به نام واقعیت واسطه‌ای ارتباط دارد که در آن چشم‌انداز واقعیت توسط کامپیوتر تغییر داده می‌شود (احتمالا به جای افزوده شدن، حذف می‌شود). در نتیجه، فعالیت فناوری با درک کنونی فرد از واقعیت توسعه داده می‌شود. در مقابل، واقعیت مجازی جهان واقعی را با جهانی شبیه‌سازی‌شده جایگزین می‌کند. افزودن معمولا به صورت زنده و با محتوایی معنایی برای عناصر محیطی مانند آمار مسابقات ورزشی روی صفحه تلویزیون همراه است. با استفاده از فناوری واقعیت افزوده (مانند افزودن دید کامپیوتری و شناخت اشیا) اطلاعات مربوط به جهان واقعی اطراف کاربر، تعاملی شده و به صورت دیجیتالی قابل دستکاری است. اطلاعات مصنوعی درباره محیط و اشیای آن را می‌توان به دنیای واقعی بارگذاری کرد.منبع: ماشابل   روی سری نمایشگرهای روی سر (HMD) نمایشگرهایی هستند که به هدست‌هایی مانند کلاه یا هدبند وصل می‌شوند. این نمایشگرها تصویر جهان‌ فیزیکی و اشیای مجازی را جلوی چشم کاربر قرار می‌دهند. انواع امروزی HMD معمولا از حسگرهایی برای نظارت با شش درجه آزادی استفاده می‌کنند که به سیستم امکان می‌دهد اطلاعات مجازی را با دنیای فیزیک همگام و آن را با حرکات...