کمال محامدپور را قرار است در یک دانشگاه روح‌زده و خلوت ببینیم. شالوده مدرسه پست و تلگراف در پاییز ۱۳۰۷ یعنی نزدیک به یک قرن پیش در محل فعلی دانشکده مهندسی برق دانشگاه خواجه نصیر، در کنار ساختمان‌های وزارت پست، تلگراف و تلفن وقت، گذاشته شده است. مانند خود محامدپور که در همین چند ساختمان، شاگرد، رئیس، استاد و سپس مدیر هم شده است این بناها هم چند بار تغییر هویت پیدا کرد و نظام‌نامه مدرسه یک بار دیگر در ۱۳۱۰ به تصویب هیات وزرا رسید تا سرانجام در سال ۱۳۱۸ هجری تحت عنوان موسسه عالی آموزش ارتباطات، اساسنامه آن به تصویب مجلس شورای ملی وقت درآید. حالا طبیعتاً در پایان تابستان و با همه‌گیری کرونا، کلاس‌های آنلاین به جای حضوری ساختمان‌های کهنه و نو زیر آفتاب وسوسه‌کننده پایتخت با هم چرت می‌زنند و نگهبان‌ها که به غیاب دانشجوها عادت کرده‌اند با شک و تردید به تیم خبری که صبح زود مقابل حیاط جمع شده‌اند خیره شده‌اند. محامد پور که در تنهایی در طبقه چهارم اساتید و در خلوت ساختمان اساتید منتظر است، با احتیاط و رعایت شیوه‌نامه‌های بهداشتی دو نفر از ما را می‌پذیرد. این استاد منظم و جدی نماد ارتباط صنعت و دانشگاه در بازار مخابرات ایران است. کسی که در کنار همه کارها و سمت‌های آکادمیکش در دانشگاه خواجه نصیر و دانشکده برق و رشته مخابرات خودش بارها به خانه همسایه رفته و در سیدخندان معاون آموزش، پژوهش و بین‌الملل وزیر بوده یا عضو هیات مدیره شرکت زیرساخت هم شده است.   کمال محامدپور متولد ۱۵ خرداد ۱۳۳۳ در بهبهان، جنوب شرقی خوزستان، است. جمعیت بهبهان را قوم‌های مختلفی از لر و فارس تشکیل می‌دهند ولی خانواده او اقوام فارس بهبهانی هستند. بهبهان نقطه تلاقی استان‌های فارس، اصفهان و خوزستان است. موقعیت سوق‌الجیشی مهمی دارد و بزرگ شدن در این چهارراه عقیدتی و اقتصادی تاثیر خود را...