فلس‌های درخشان و رنگارنگ ماهی‌های کوی زیر سطح آب می‌درخشید و وقتی برای خوردن غذای روزانه دور ارباب خانه جمع می‌شدند مثل این بود که ساسان در میان امواجی از رنگ و نور غرق شده است. درست پشت عمارت اصلی و مقابل مهمانخانه جمع شده بودیم. چند ساعت گذشته مثل یک تور تفریحی و جانورشناسی فشرده بود. لئو که ژرمن شپرد بازیگوشی بود اصرار داشت خانم عکاس را بترساند. اسب عربی زیبایی با کره‌اش تازه غذا خورده بودند. به خونسردی بزها با آن فک‌های جنبان در برابر پارس‌های لئو خندیده بودیم. نژاد مرغ‌های مینیاتوری و بوقلمون‌های پرسروصدا را برایمان توضیح داده بود و به گلخانه، چندین زمین ورزشی، استخر، اسبدوانی، اسکواش، بدنسازی و حتی یک عمارت سنتی سر زده بودیم. باغ بزرگ در کردان آشکارا بهشت کوچک خود خالقش بود. ساسان زمانی که هنوز محمدحسن برادران قاسمی بود نام سرشناسی در صنعت بانکداری الکترونیکی، صنف رایانه ایران و حتی صنعت داروسازی به شمار می‌رفت ولی حالا اگر فقط کمی جوان‌تر و بازیگر یکی دو دهه اخیر تکنولوژی کشور باشید، از او زیاد نشنیده‌اید. یکی از موسسان شرکت نرم‌افزاری پویا و مدیرعاملی که داروسازی عبیدی را از سقوط نجات داد سال‌هاست نمادی است از مدیرانی که بازار فناوری آنها را سرکوب می‌کند ولی در صنایع دیگر بال می‌گشایند. نوشتن از همه صفا، طنز و روایت ساسان قاسمی کار آسانی نیست ولی رفت و برگشت همیشگی‌اش به ایران، سبک زندگی مدرن و درخشانش و ننشستن غبار زمان بر ذهن و فکرش از او سوژه‌ای درخشان برای این صفحات ساخته است. پیچیده در میان امواج فلس و نور، او نماد همه مفاهیم ماهی‌های کوی است: بخت، عمر دراز و تمول. این شما و این ارباب عمارت پنهان کردان.   متولد ۱۳۲۹ در همدان است ولی از این شهر فقط یک اسم در شناسنامه‌اش دارد: «تقریباً ۴۰روزه بودم که به تهران آمدیم. پدرم از...