حسین فرجی برای چندمین بار آن روز عصر عرقش را پاک ‌کرد. ساختمانی که تابستان آن سال وزارت بازرگانی در اختیار مرکز اصناف و بازرگانان گذاشته بود، قدیمی بود و تهویه مناسبی نداشت. ترافیک خیابان ولیعصر هم پای فروشگاه قدس به تقاطع زرتشت می‌رسید و صدای بوق ماشین‌ها و سر و صدای رانندگان خستگی‌اش را دوچندان می‌کرد. از سر بی‌حوصلگی نیم‌نگاهی به ساعت دیواری اتاقش انداخت و به چهره‌های دو مهمانش خیره شد. اولی مرد میانسالی بود با ریش پروفسوری و لحنی جدی؛ می‌دانست استاد دانشگاه شهید بهشتی بوده و حالا هم به حرمت او که دبیر شورای انفورماتیک بود، جلسه را پذیرفته بود. نفر دوم مرد سبیلو و عینکی‌ای بود که به عنوان دبیر انجمن شرکت‌های انفورماتیک همراه دبیر دیگر آمده بود و دائما هنگام حرف زدن صدایش اوج می‌گرفت و ته‌لهجه گیلکی‌اش بیشتر به گوش می‌خورد.