۴۳ دقیقه با امیر حسین سعیدی نائینی؛ جنگیدن تا آخرین نفس

سال قبل که کشور زیر و رو شد زیاد به سعیدی نائینی فکر می‌کردم. تیغ سانسور تیزتر از همیشه بود. چند نفر از دوستانم در زندان بودند و حال خوشی برای گفتن و پایی برای رفتن نداشتم. در همان میانه مؤخره‌ای نوشتم بر بخش تاریخ شفاهی «یک روز، یک مدیر» که آن هم در سلاخ‌خانه ممیزی مثله شد ولی آنچه هم مجال انتشار یافت باز تیز بود. عنوانش برگرفته از فیلم مشهور برادران کوئن گویاست: جایی برای پیرمردها نیست. حلقه فکری بنیان‌گذاران صنف و بازار فناوری اطلاعات ایران که همگی ردپایی در آن صد و اندی گفت‌وگو داشتند، بر مذاق‌شان همان نوشته هم خوش نیامد. به گفتار و نوشتار، آن را به باد نقد گرفتند و سیل کنایه آغاز شد که نه، هنوز هم جایی برای پیرمردها هست. در میان آن لیست قدیمی همواره امیرحسین سعیدی نائینی جایگاهی یگانه داشته است. اولین رئیس سازمان نظام صنفی رایانه‌ای کشور و تهران، رئیس سابق انجمن شرکت‌های انفورماتیک و موسس گام الکترونیک، بخشی از شخصیت پیچیده و جالب آقای رئیس است. ادبیات تندش آمیخته با طنز بریتانیایی و بزرگ‌منشی پنهانش از او شخصیتی چندوجهی ساخته است که حتی اگر این روزها خیلی بازی نباشد باز هم شایسته تعریف است. شما هم این ۴۳ دقیقه را با ما همراه باشید تا بخوانید چطور متولد خور و بیابانک زمامدار سفارت ایران در لندن شد، چگونه بازوی الکترونیک سپاه پاسداران را تبدیل به برند تجاری خودش کرد و چرا حالا بیشتر از همیشه فکر می‌کنم ما به سعیدی‌هایمان نیاز داریم.   سلام آقای سعیدی، خیلی خوش آمدید به ۴۳ دقیقه این ماه از ماهنامه پیوست. ما با بیش از یکصد مدیر پیش از این در بخش «یک روز، یک مدیر» گپ زدیم. شما اولین کسی هستید که آمدید اینجا و در ۴۳ دقیقه هم حضور دارید. این بخش تا الآن خیلی سعی نکرده به آدم‌های تاثیرگذار...