پیامدهای خودِ کمّی‌شده چیست؛ خروارها خروار داده

در داده‌ها غرق می‌شویم و پوشیدنی‌ها اضافه‌بار اطلاعاتی را افزایش می‌دهند. در حالی ‌که عینک واقعیت مجازی‌تان را زده‌اید در خیابان راه می‌روید. ایمیلی جلوی چشم‌تان ظاهر می‌شود. شروع می‌کنید به دیکته کردن پاسخ اما همزمان جهت‌یابی هم می‌کنید. همین حالا پیام دریافت می‌کنید. هشداری دیگر روی ساعت مچی هوشمندتان به صدا درمی‌آید. آب‌وهوا را اعلام می‌کند و البته فکر می‌کند که شاید از کافه سمت راست خوش‌تان بیاید... این توصیف شاید اغراق‌آمیز به نظر برسد اما از واقعیت زیاد هم دور نیست. نرم‌افزار Lifelog برای سونی اسمارت‌بند تاک را به‌ عنوان‌ مثال در نظر بگیرید. هدفش این است که برای هر دقیقه روزتان برنامه ارائه دهد. برای مثال، به شما می‌گوید پیاده‌روی کنید. همچنین می‌گوید چند دقیقه با تلفن حرف زدید، چند دقیقه وب را مرور کردید و متن نوشتید، با چه کسانی تماس گرفتید و کجا و چه زمانی عکس گرفتید. این نرم‌افزار همچنین ساعاتی را که صرف بازی ویدئویی، تماشای فیلم، گوش دادن به موسیقی و مطالعه می‌کنید ثبت می‌کند. اما کاش می‌توانست بگوید چقدر از زمان‌مان را صرف شخم زدن داده‌های بی‌مصرف کرده‌ایم. [caption id="attachment_165358" align="aligncenter" width="260"] لویتین: دانستن اینکه ایمیل ناخوانده‌ای در اینباکس‌تان دارید آی کیوی شما را تا ۱۰ امتیاز پایین می‌آورد.[/caption] اضافه‌بار اطلاعاتی مشکل نحوه ارائه است. اکثر پوشیدنی‌ها قبل از نمایش اطلاعات به شما آنها را ویرایش نمی‌کنند. مثل این است که داده‌ها خودنمایی می‌کنند- هر اطلاعات قابل‌ تصوری را ارائه می‌دهند با این امید که مفید یا حداقل کمی جذاب باشند. دنیل مات، رئیس سرویس تحلیل تکنولوژی پوشیدنی در کانالیس، می‌گوید: «اکثر دستگاه‌ها کاربران را با داده‌هایی مانند گراف و نمودار اشباع می‌کنند. توانایی ساده‌سازی داده‌ها و تبدیل کردن‌شان به اطلاعات مفید و مهم را ندارند. این یکی از دافعه‌های رایج پوشیدنی‌هاست. مشکل این است که اکثر فروشندگان سخت‌افزار عملکرد خوبی در حوزه نرم‌افزار ندارند. اگر سخت‌افزار نظارت بر ضربان قلب...