رضا کرمی آدم پرسروصدایی نیست. از همان شماره‌های نخستین پیوست که اولین دوره‌ای بود که عضو هیات‌مدیره سازمان نظام صنفی رایانه‌ای تهران شده بود یکی دو یادداشت جذاب در مخالفت با ایده‌های ما نوشت و به این ترتیب شد دوست تحریریه پیوست. از آن دسته آدم‌های ساکتی است که بدون نمایش کار را انجام می‌دهند و فقط وقتی پای یک هدف جمعی در میان باشد دست به قلم می‌شوند. کرمی این حسن را در بازار فناوری اطلاعات ایران دارد که طی یکی از سخت‌ترین دوره‌های فناوری ایران، اواخر دهه ۷۰ و اوایل دهه ۸۰ را دوام آورده و سپس از سد یکی دو دولت نابودگر دیگر هم رد شده است. در تمامی این سال‌ها صفر تا صد کارهای حوزه نرم‌افزار را انجام داده و شالوده شرکت نه‌چندان بزرگش را بر دانش و تخصص خود و همراهانش گذاشته است تا از حوزه نرم‌افزار به حوزه‌های موازی مانند مشاوره نیز مهاجرت کند. شنیدن حرف‌های او مثل همیشه به سبب دید آرام ولی جدی‌اش نسبت به مسائل صنفی و هشدارش درباره آینده سازمانی که سال‌ها با آن همکاری داشته جالب است. [aparat id="l5qPe"] رضا کرمی متولد ۱۳۴۴ در شهر گچساران است. به قول خودش شهری جنوبی بین شیراز و اهواز که در کهگیلویه و بویراحمد واقع شده. شهر در دهه ۴۰ موقعیتی متمایز و موزاییک دارد: «قومیت‌های مختلفی از جمله لر و ترک و غیره در آن منطقه زندگی می‌کردند. ما ترک قشقایی هستیم. گچساران شهری نفت‌خیز است و آن زمان هر کسی در آن ساکن بود شغلی در ارتباط با شرکت نفت داشت. ما هم از همین زمره بودیم.» پدر خودش هم کارمند شرکت نفت در بخش حمل و نقل است ولی پدربزرگش از ایلاتی‌های آن منطقه به شمار می‌آید: «فامیل ما سردسیرشان طرف شیراز و گرمسیرشان سمت ما بود. همین باعث می‌شد که در فصول سرد و معمولاً بهار آنها را...