تمنای گفت‌وگو یا شهوت استیج

خانه‌نشینی یكی دو سال گذشته آورده‌هایی در دنیای فناوری به همراه داشت. از رشد فزاینده رونق كسب‌وكارهای آنلاین و به ویژه پلتفرم‌های فروش اینترنتی گرفته تا استارت‌آپ‌های ریز و درشتی كه در این دنیای كرونایی ظهور كردند. بشر كه همیشه به سازگاری خود با شرایط جدید می‌بالید این بار هم در بوته آزمایش قرار گرفت. آموزش آنلاین و دوركاری كه امروز دیگر عادی به نظر می‌رسند شاید سال‌ها و حتی دهه‌ها زمان می‌برد تا خود را به جامعه بشری تحمیل كنند. از سوی دیگر سرگرمی‌هایی مانند دیدن فیلم در سالن سینما تبدیل به نمایش خانگی شد و بازی آنلاین رشد انفجاری را شاهد بود. در این میان عده‌ای هم كه از عكس و تصویر اشباع شده بودند به صوت پناه آوردند. پادكست بیش از پیش محبوب شد و استارت‌آپ دیگری برای گفت‌وگوی زنده آنلاین ظهور کرد. كلاب‌هاوس (Clubhouse)جایی شد برای گفتن و شنیدن زنده و غیرقابل ضبط. عده‌ای در اتاقی (Room) جمع شدند تا سر موضوعی مشخص و «در بسیاری از موارد نامشخص»‌ با هم گپ بزنند. عده‌ای دیگر هم به روی صحنه (Stage) رفتند تا در مقام صاحبان سخن در حوزه‌ای برای حاضران پایین استیج سخنوری كنند و اگر احدی از حاضرانی را كه دست بلند كرد‌ه‌اند قابل دانستند به روی صحنه بیاورند. ناگفته پیداست كه در این تئاتر صوتی تنها ملاك صلاحیت سخنوران تشخیص حاضرانی است كه بلیت‌نخریده وارد آن اتاق شده‌اند. این معركه تا جایی پیش رفت كه اتاق‌هایی با موضوعات حساس مانند سلامت ذهنی و روانكاوی، متخصصان واقعی امر را دچار نگرانی كرد. این سوال پیش آمد که آیا روم‌هایی با چنین موضوعاتی اگر به دست كارشناسان واقعی راهبری نشوند خطرناك نخواهند بود؟! اما این نگرانی‌ها برای خیل عظیم مشتاقان شنیدن و عشاق گفتن مهم نبود آنچنان که ظرف یک سال، تعداد حاضران هفتگی کل این اتاق‌ها از مرز ده میلیون گذشت و نظر كارشناسان شبكه‌های...