بار اول که درباره گفت‌وگو حرف می‌زنیم سوئیس است. طنز مهربانش را از پشت گوشی می‌شنوم که می‌گوید آدم حتی در میان آلپ هم از دست روزنامه‌نگار جماعت آرامش ندارد. یک هفته بعد وقتی در برج ایکس‌ویژن روبه‌روی ساختمان آفتاب ملاقاتش می‌کنیم، مسعود چشمش را جراحی کرده و در اروپا مانده، فرخ هم در بریتانیای محبوبش است؛ او دور از پسر و برادرش، سالم و صمیمی از میان انبوه جلسات، امضاها و تماس‌ها ساعتی باز می‌کند تا گپ بزنیم. اتاق نورانی‌اش پر از ماشین‌های مدل، دستگاه‌های قدیمی و تابلوهای مدرن نقاشان ایرانی است که همسرش خریده. با دستگاه نسپرسو برای مهمانانش قهوه درست می‌کند و پشت به پشت سیگار بهمنش را دود می‌کند. دست‌کم نیمی از حیات حرفه‌ای‌ام صرف نبرد رسانه‌ای با خاندان امیری شده تا تیغ انتقاد بر تولید گلخانه‌ای، استثمار شبکه فروش و انزوای صنفی تیز شود ولی وقتی با محمود امیری حرف می‌زنید سحر کلام و صداقتش شما را از هر سلاحی عریان می‌کند تا فقط در برابرتان پدربزرگی دوست‌داشتنی را ببینید که شیفته تجارت، صنعت و ادبیات میهنش است. خودش نیم‌قرن قربانی رانت‌خواری، زورگویی و فشارهای سیاسی و اقتصادی شده اما هرگز نپذیرفته سرمایه و علاقه‌اش را مانند بسیاری دیگر از کشور خارج کند. مانده است و جای چکمه‌های لشگری و کشوری را روی تن تجارتش تاب آورده؛ ساواک دستگیرش کرده و ارتش ریشه‌اش را کنده است. حالا هم که یکی از سخت‌ترین دوره‌های اقتصاد کشور را تاب می‌آورد همچنان خندان و خوش‌سخن است، با لذت از تمامی دشواری‌های کارش حرف می‌زند و باور دارد باز هم مادیران این گردنه را می‌گذراند. هیچ کجای ساعت‌ها گفت‌وگو، درباره رقیبی بدگویی نمی‌کند. شیک‌پوش، خوش‌سخن و بزرگ‌منش بیشتر درباره خانواده و دوستی‌هایش صحبت می‌کند تا اختلافات و گرفتاری‌ها؛ مانند یک اشراف‌زاده واقعی. امیدوارم بازخوانی این زندگی همان‌قدر که برای خودش و ما لذت‌بخش بود برای شما نیز خواندنی باشد.