متولد ۲۲ بهمن ۱۳۳۱ در اردبیل است و وقتی تاریخ تولدش را می‌گوید چشمکی از سر شیطنت می‌زند که: «وقتی بچه‌ها کوچک‌تر بودند و ایران بودیم، گاهی می‌گذاشتم‌شان سر کار که اینهایی که می‌بینید هر سال می‌آیند خیابان برای تظاهرات و در دهه فجر همه جا را تزیین می‌کنند دارند تولد پدرتان را جشن می‌گیرند! البته آنها هم هیچ‌وقت باور نکردند.»خودش فرزند پنجم و یکی‌مانده به آخر یک خانواده بزرگ است که خیلی زود وقتی محمد تنها سه سالش است پدرشان از دنیا می‌رود و در حقیقت خاطره‌ای از او ندارد. برادر کوچک‌ترش هم در زمان این حادثه تنها سه‌ماهه است. خون اصیل اردبیلی در رگ‌هایش جریان و هنوز هم شهر در صدایش زنگ خانه را دارد. ماجرای کودکی‌اش خالی از غم در کنار شادی نیست: «ما در کنار خانواده عمویم بزرگ شدیم و من تا دبستان فکر می‌کردم عمویم پدرم است. او هم خانواده ما را زیر بال و پر گرفته بود که دست‌تنها نباشیم. خودش فقط دختر داشت و برای همین دوست داشت ما پسرها را مثل بچه‌های خودش تربیت کند. وقتی رفتیم برای اول دبستان ثبت‌نامم کنند من تازه از اطلاعاتی که ثبت می‌شد فهمیدم پدرم فوت کرده و به ما کوچک‌ترها نگفته‌اند تا احساس یتیم بودن نکنیم. آمدم خانه بلند پرسیدم پدر من کجاست، و همه زدند زیر گریه.» برادر بزرگش، جعفر، که هنگام مرگ پدرش تنها ۱۸ سال دارد، عهده‌دار واقعی خانواده است و مادرش هم که در جوانی تنها شده تا آخر عمر مجرد باقی می‌ماند. شغل سنتی خانواده پدری کفاشی و تولید کفش است که نام خانوادگی مشهورشان هم از همین حرفه آمده است، زیرا به روایت آن روزها صنعتی بوده‌اند. مدرسه اولش در یکی از مهم‌ترین محله‌های تاریخی اردبیل است؛ یعنی اوچدکان، و خاطره‌اش از روز اول مدرسه بی‌نظیر است: «روز اول آقایی که معلم ما بود آمد یک کلاغ تاکسیدرمی‌شده و...