محمد گرکانی‌نژاد متولد ۱۳۴۸ در چهارصد دستگاه تهران است. محله‌ای که امروز بسیاری آن را به اسم خیابان پیروزی می‌شناسند در اواخر دهه ۴۰ شاهد تولد فرزند ارشد یک کارشناس در موسسه تحقیقات خاک و آب وزارت کشاورزی است. امروز که حرف می‌زنیم کم و بیش چهار نسل‌شان است که در تهران به دنیا آمده‌اند، ولی همیشه هم کلونی گرکانی‌شان را در تهران حفظ کرده‌اند و به قول خودش هنوز هر هفته یک مینی‌بوس دربست به سمت گرکان می‌رود. با به دنیا آمدن سه خواهر و برادر کوچک‌تر از خودش، محمد اعتراف می‌کند که بازیگوش‌ترین و درسخوان‌ترین بوده. به دبستان شهابی در همان محله چهارصد دستگاه می‌رود و با رسیدن به سن دبیرستان تحت تاثیر روحیه مذهبی پدرش به دبیرستانی می‌رود که معروف به دبیرستان آمریکایی‌هاست و بعدها به نام شهید چیت‌چیان تغییر پیدا می‌کند. خودش می‌گوید در حقیقت شالوده دبیرستانش را کادر جدا از مدرسه علوی ریخته‌اند و همین به خوبی ترکیب فکری و سیاسی مدرسه را نشان می‌دهد:«مدرسه ما به نوعی یکی از نحله‌های مدرسه علوی بود و پیرنگ مذهبی داشت، اما من در عین شیطنت دانش‌آموز بسیار درسخوانی بودم. استعدادم در ریاضی و درس‌های مرتبط مشخص بود ولی در دروس حفظی خوب نبودم. راستش را بخواهید معلم خیلی تاثیر داشت و در درس ریاضی معلم خوبی داشتیم و همیشه برایم حل کردن مساله ریاضی مانند یک تفریح بود.» درسخوان تصور خیلی‌ها بعد از خواندن این خاطرات این است که من خیلی درسخوان بودم اما واقعیت این است که در دهه‌های ۵۰ و ۶۰، تفریح به مفهوم امروزی‌اش زیاد وجود نداشت و شاید تنها تفریح من فوتبال بود. برای همین تمام عشق و علاقه من در آن سال‌ها این بود که مثلاً یک علاءالدین برای خودم داشته باشم و یک رادیو، تا بتوانم راه شب گوش کنم و شعر یا مساله ریاضی بخوانم. در واقع من درس نمی‌خواندم،...