پوتین‌های نرم برای دویدن در فضای آنلاین

برای هر کاری مجوز می‌خواهند و برای راه‌اندازی یک کسب و کار باید هفت‌خوان رستم را گذراند. همه مجوزها هم یک گره دارند و آن این است که ابتدا باید شرکتی ثبت شده باشد تا خدای ناکرده مرتکب جرمی نشوی که بعداً نتوانی عکس‌العمل مناسب نشان دهی. اما ثبت شرکت به همین راحتی‌ها نیست و هر کسی هم که بلد است شرکت ثبت کند، مرحمت فرموده و شرکتی ثبت کرده تا برای دیگران این کار را در ازای دریافت هزینه انجام دهد. به این ترتیب تلاش‌های تازه‌کاری مثل من که می‌خواهد کسب و کار جدیدی راه بیندازد، مانند کوبیدن آب در هاون است. هر کاری باید طبق قانون پیش رود و شفافیت اولین اولویت کسب و کار باشد. اما مشکل اینجاست که از یک طرف به راه‌اندازی کسب و کار تشویق می‌شویم و از طرفی مسیر به حدی سنگلاخ و پر پیچ‌ و خم است که هیچ‌ گاه نمی‌توان به قطع گفت راه، آسفالت و صاف نیز می‌شود و همه چیز خوب پیش می‌رود. من در خوان اول این هفت‌خوان گیر کردم. تصورم این بود که دولت الکترونیکی آمده است که بوروکراسی را کمتر کند. اما این ظاهر قضیه بود و خوش‌بینی‌ام قابل تقدیر. حداقل در این یک مورد، الکترونیکی شدن فرایند ثبت شرکت به هیچ‌ وجه به سریع‌تر شدن کارها کمک نمی‌کند و خودش گلوگاهی است که می‌تواند سد راه کارهای بسیاری شود. وقتی وارد سایت «سازمان ثبت اسناد و املاک کشور» شدم، چند ساعتی طول کشید تا با همه ‌چیز آشنا شوم و سر از کار هر بخش دربیاورم. برای پذیرش تاسیس باید چند صفحه اطلاعات را پر می‌کردم. خیلی از این فرم‌ها برای من تازه‌کار که اولین بار است می‌خواهم شرکتی تاسیس کنم، تازگی دارد و خب این موضوع جای تعجب ندارد. آن قسمتش جای تعجب دارد که راهنمای درستی در سایت وجود ندارد که بتوان با...