متولد ۲۸ آذر ۱۳۳۹ در اهواز است ولی خانواده‌اش اصالتاً دزفولی هستند. پدرش نوه یکی از ملاکان بزرگ منطقه است و بعد از درگیری‌هایی که میان خاندان بر سر مال و منال خان مرحوم درمی‌گیرد، پدرش دست مادر و برادر کوچک‌ترش را می‌گیرد و به اهواز می‌آید که هنوز هم شهر محبوب جهانگیر است:«اهواز همیشه یک شهر موزاییکی بوده و از روز اول فرهنگ شهری بر آن حاکم بوده. برخلاف بسیاری از شهرها، روستایی نیست که رشد کرده باشد و شهر شده باشد. ما به محله شیخ رئیس رفتیم که به نوعی محله فارس‌های اهواز بود و پدرم خودش اولین مسجد و حتی خانه مدرن آنجا را ساخته بود.» از سمت مادر، رگ مذهبی‌اش را به ارث می‌برد، هرچند هم پدر و هم مادرش سید هستند و دخترعمو و پسر عمو. پدر یک معمار تجربی می‌شود در عصر طلایی جنوب ایران، جایی که هنوز از کویت گرفته تا بحرین، زیر نگین ایران نفت‌خیز است. خانواده ۱۱ نفر است و خود جهانگیر پسر آخر و فرزند یکی مانده به آخری است. تاثیر این خانواده بزرگ را می‌توان بر نام کوچکش هم دید، چرا که نامی کاملاً پارسی برایش برمی‌گزینند:«هرچند اسامی اصیل ایرانی در میان لرها کم نیست و نباید همیشه انتظار داشته باشید که اسامی عربی از جنوب ایران بشنوید. در خانواده ما خواهر و برادرهای بزرگ‌تر، بیشتر برای ادای احترام، نام پدربزرگ‌ها و مادربزرگ‌ها را داشتند ولی ما را در حقیقت همان بزرگ‌ترها تربیت می‌کردند و چون پدر من یک روشنفکر مذهبی تمام‌عیار بود، تمامی خواهرانم تحصیل‌کرده بودند و خودش هم معلم بود. نتیجه اینکه اسم ما کوچک‌ترها را در واقع همان بچه‌های بزرگ‌تر انتخاب می‌کردند.» کتاب درس‌های دینی آن روزها مانند امروز خشک و صرفاً بر پایه منطق و فلسفه نبود. روشنفکرانه و مطلوب آن زمان بود. ما ادبیات انقلابی را از همین کتاب‌های درسی یاد گرفتیم و بسیاری...