متولد چهارم مردادماه ۱۳۴۱ در بیمارستان راه‌آهن تهران است. به واسطه شغل پدرش که در راه‌آهن کار می‌کند در این بیمارستان به دنیا می‌آید. پسر ارشد خانواده است و به خاطر همین سایه پدرش به حساب می‌آید ولی در نهایت خاطرات روشنی از پدرش ندارد:«ایشان بیشتر مدت سال را به خاطر شغل و ماموریت‌هایش در سفر بود برای همین ما خیلی کم یکدیگر را می‌دیدیم. در محل همه او را به خاطر گشاده‌دستی و خیّر بودنش می‌شناختند ولی شاید مهم‌ترین خاطره من از او و توصیه‌هایش که همیشه در خلق و خوی من تاثیر گذاشت این بود که می‌گفت اگر کسی به تو زور گفت سر خم نکن. سر حرفت بایست. اگر لازم بود دعوا کن حتی کتک‌کاری کن ولی زیر حرف زور بقیه نرو من هم پشتت هستم. هنوز هم هر بلایی سرم آمده زیر حرف زور بقیه نرفته‌ام. سعی کردم همین را به دخترهایم هم یاد بدهم.» پدرم با پدرم اختلاف سنی زیادی حدود ۵۰ سال داشتیم. مرد بالغی است که از تبریز به تهران مهاجرت می‌کند و خانواده جدیدی برای خودش می‌سازد. مادرم هم اصلیت ترکی دارد ولی متولد ماکو است. در کودکی به تهران می‌آیند و دست نامادری فارس‌زبان بزرگ می‌شود برای همین برخلاف تصور رایج من تا روزی که با خانواده همسر اولم آشنا نشدم حتی یک کلمه هم ترکی بلد نبودم. پدرم آدم خاصی بود و زندگی‌اش را برای دیگران می‌گذاشت به همین دلیل حمایت‌گر بود و برای کسی کم نمی‌گذاشت. مدرسه و کار اهل درس خواندن نبودم و فقط خودم را در کتاب‌های غیردرسی غرق کرده بودم. هیچ وقت یادم نمی‌آید کتاب‌های درسی را ورق زده باشم ولی نمراتم خوب بود. اولین خاطره کار کردنم هم برای همین دوران است. اولین روز کاری در یک نجاری کار کردم و کارم هم میخ‌کشی بود. وقتی عصر کارم تمام شد دیدم اوستا نیست. رفتم پرسان‌پرسان...