متولد یکم ۱۳۴۰ است ولی این را با طنز تردیدآمیزی می‌گوید:«والله ما تا سه چهار سال‌مان نمی‌شد برایمان شناسنامه نمی‌گرفتند. همیشه هم برای همه‌مان دم ماه مهر می‌گرفتند که برای مدرسه رفتن‌مان به درد بخورد. تعدادمان هم زیاد بود برای همین حساب‌مان از دست‌شان در رفته بود. بعدها که پیگیر شدم بفهمم متولد چه تاریخی هستم واقعاً کسی یادش نبود.» اصلیتش شوشتری است ولی خودش در مسجدسلیمان بزرگ شده؛ شهری که در دوران تولد وی عصر طلایی رونق ناشی از استخراج اولین چاه نفت ایران را تجربه می‌کند. پدرش که کاسبی جوان است به این شهرِ در حال صنعتی شدن مهاجرت می‌کند تا بافت سنتی یکی از قدیمی‌ترین شهرهای ایران را پشت سر بگذارد. چون دو شهر فاصله چندانی ندارند اغلب مادرش برای وضع حمل به زادگاهش بازمی‌گردد که به این ترتیب بچه‌ها اغلب متولد شوشتر ولی بزرگ‌شده مسجدسلیمان هستند. هشت پسر هستند و دو دختر:«یک وقت‌هایی در مدرسه معلم از من می‌پرسید شما چند تا خواهر و برادرید واقعاً هول می‌شدم. آخر اگر سوال را چند ماه قبل پرسیده بودند، یکی کمتر بودیم.» حوالی سال ۱۳۳۰ پدر محمدهادی در حال تبدیل شدن به کاسبی سرشناس در شهر رونق‌گرفته مسجد‌سلیمان با سیل جمعیت مهاجرش است. از خواربارفروشی به توزیع و نمایندگی لوازم خانگی روی می‌آورد و حتی توزیع سیلندر گاز شهر با چند خاور را در دست می‌گیرد تا خانواده رو به رشد آنها از رفاهی نسبی برخوردار شود:«پدرم شم تجاری‌ای داشت که ما به نوعی هیچ کدام نداشتیم. وقتی بعدها سر به سرش می‌گذاشتیم که آخر این همه بچه چرا؛ می‌گفت همیشه اعتقاد داشته که به لطف داشتن همین بچه‌ها خداوند به ما رزق و روزی فراوان داده. چون فروش‌ها عمدتاً قسطی بود آن زمان کاسب‌ها نماد نوعی نظام اعتبارسنجی بودند. اگر شما پول کاسبی را نمی‌دادید دیگر نمی‌توانستید در آن شهر زندگی کنید. با وجود اینکه پدرم مذهبی...