از چشمان محسن قادری باید ایران متفاوتی را دید. پدر و مادرش اصالتاً گلپایگانی‌اند اما پدرش معلمی در خمین است: «این است که من متولد ۱۳۳۷ در خیابان تختی خمین‌ام. مادرم خانه‌دار بود. فرزند ارشد خانواده بودم و بعد از من یک دختر و یک پسر دیگر هم به خانواده اضافه شدند.» بچه بازیگوشی است ولی در قامت پسر ارشد پدری معلم به ناچار به قول خودش، در غیاب مهدکودک، یکی دو سالی زودتر به عنوان دانش‌آموز مستقل سر کلاس اول می‌نشیند: «بعدها از کلاس اول تا چهارم را مستقل از پدرم و در مدرسه‌ عنصری درس خواندم و پس از آن اجازه داد در مدرسه‌ فردوسی که خودش ناظم بود کلاس پنجم را با سایر دانش‌آموزها درس بخوانم. البته در همان سال‌‌ها مدیر مدرسه شد.» [caption id="attachment_88103" align="aligncenter" width="322"] متولد خمین است اما از یک خانواده‌ گلپایگانی[/caption] به یاد می‌آورد که پدرش بسیار سختگیر و مقرراتی بوده: «آن‌قدر مبادی قوانین بود که وقتی به مدرسه‌اش رفتم پشیمان شدم که ای کاش همان مدرسه قبلی می‌ماندم. برای اینکه عدالت را بین فرزند خودش و سایرین اجرا کند نسبت به من و رفتارم بسیار سخت‌گیر از بقیه دانش‌آموزان بود.» مدرسه من بسیار درسخوان بودم اما خب شیطنت‌های زیادی هم داشتم. روزهای شنبه هر هفته معلم‌ها سر صف دانش‌آموزهای درسخوان و خوب را به سایرین معرفی می‌کردند و یک خودکار و دفترچه دوزاری به او جایزه می‌دادند. کلاس چهارم که بودم یک ‌بار معلم اسمم را خواند تا به عنوان دانش‌آموز خوب جایزه‌ام را از دست پدرم بگیرم. به خانه که رفتم پدرم ناراحت و عصبانی بود چون خودش در حل مسائل ریاضی به من کمک می‌کرد معتقد بود نباید من جایزه‌ را می‌گرفتم. هرچه توضیح دادم که من همه امتحانات را با نمره خوب و ۲۰ گذرانده‌ام راضی نمی‌شد تا بالاخره با معلم حرف زد و راضی شد که واقعاً درسم...