حسین ریاضی متولد ۱۳۳۵ تهران است. چون در اسفندماه به دنیا آمده می‌توان این نوشته را هم برگی دانست بر ۶۲ سالگی‌اش اما خودش هم به خنده می‌گوید از یک سنی همه تلاش می‌کنند تولدشان را فراموش کنند به جای آنکه یادآوری کنند. در محله قدیمی شکوفه در یک خانه دوطبقه جنوبی به دنیا آمده است که رنگ و بوی نواب قدیم را دارد. پدر و مادرش هر دو اصالتاً اصفهانی هستند ولی پدرش پس از آنکه در فرانسه دکتری فیزیکش را می‌گیرد و در اصفهان ازدواج می‌کند، خانواده دونفره‌شان را به پایتخت می‌آورد و استاد دانشکده فنی دانشگاه تهران می‌شود. خانواده به سرعت با داشتن ۹ فرزند بزرگ می‌شود ولی پدر خوی سنتی و مذهبی خود را به فرزندانش تحمیل نمی‌کند: «پدرم جدی و معتقد بود ولی اعتقادی نداشت که چه برای درس و چه برای اعتقادات ما را تحت فشار بگذارد، فقط هنجارهای خانواده را درباره برخورد و رفتار حفظ می‌کرد. در یک محله سنتی خانه گرفته بود که به میدان انقلاب و دانشگاه نزدیک باشد و در کمال سادگی با اتوبوس یا حتی پیاده سر کلاس‌هایش برود.»   خاندان پدر من متولد ۱۲۸۷ بود و تا ۲۰ سالگی هیچ تحصیلات مدرنی نداشت. برادرانش که به تهران می‌روند و در زمان رضاخان دیپلم می‌گیرند و در شرف تاسیس دانشگاه تهران می‌روند برای تحصیلات عالیه، پدر من هم جزو دسته سوم بورسیه‌های اعزام به خارج بود. پدربزرگم در اصفهان یک خیاط بود ولی همه چهار پسرانش تحصیلات عالیه داشتند و یکی از عموهای من یعنی عبدالله ریاضی هم رئیس سرشناس دانشکده فنی بود و البته بعدها رئیس مجلس آن زمان شد. عموهای دیگر مثلاً پزشک و موسس بیمارستان بودند و یکی دیگر هم تحصیل‌کرده دانشکده افسری و درجه‌دار نیروی دریایی بود که در شهریور ۱۳۲۰ شهید شد. پدرم هم در دانشگاه یک دوره پس از مهندس بازرگان درس خواندن...