حریم‌خصوصی زمینه‌ساز جرائم است؟ نیمه‌ناشناسی یا شفافیت پنهان

بسیاری از افراد در جامعه کریپتو از سطحی از ناشناس بودن یا مستعار بودن برای اهداف امنیتی و حریم خصوصی یا به عنوان ابزاری برای خودمختاری استفاده می‌کنند. نیمه‌ناشناسی یا ناشناسی همزمان با اینکه فرصت‌هایی برای حفظ حریم خصوصی مالی ایجاد می‌کند، چالش‌هایی در مبارزه با جرائم مالی به دنبال دارد و حاکمیت‌ها دستگاه‌های نظارتی با وسواس این مرز باریک را دنبال می‌کنند. اما آیا این مسیر به تعادلی پایدار می‌رسد؟ پژوهشگران دانشگاه جرج میسون و دانشگاه سن‌‌دیگو کالیفرنیا در مقاله‌ای با عنوان «A Fistful of Bitcoins: Characterizing Payments Among Men with No Names» در سال ۲۰۱۳،‌ وضعیت ناشناسی بیت‌کوین را «نیمه‌ناشناسی» یا pseudonymous تعریف می‌کنند که گرچه نام و نشان واقعی از کسی در این شبکه در دست نیست، اما کیف پول‌ها هویت افراد را نمایندگی می‌کنند و برخلاف سیستم‌های مالی سنتی، تمام جهان به طور شفاف به تراکنش‌ها دسترسی دارند و در واقع اطلاعات مالی بیشتر در دسترس هستند. شفافیت پنهان: وقتی همه‌چیز قابل رؤیت است اما هیچ‌کس شناخته نمی‌شود محققان در این مقاله تشریح می‌کنند که چطور با تحلیل گراف تراکنش‌ها، خوشه‌بندی آدرس‌ها و شناسایی تراکنش‌هایی که آشکارا با خدمات متمرکز از جمله صرافی‌ها در ارتباط هستند می‌توان بسیاری از آدرس‌ها را به یکدیگر مرتبط و حتی در مواردی هویت واقعی صاحبان را پیدا کرد. از آن زمان تا به امروز شرایط تا حد زیادی تغییر کرده است و گرچه در زمان انتشار این مقاله در بسیاری از صرافی‌های متمرکز هم الزامی بر ارائه اطلاعات هویتی وجود نداشت، حال کاربران صرافی‌ها در بیشتر نقاط جهان و با توجه به مقررات متعدد در حوزه‌های مالی بزرگ از جمله آمریکا، اتحادیه اروپا و حتی چین، باید برای استفاده از خدمات صرافی‌های متمرکز که بخش مهمی از اکوسیستم به شمار می‌روند، اطلاعات هویتی خود را ارائه کنند و بنابراین شناسایی صاحب واقعی حساب‌ها تا حد زیادی، به‌ویژه برای دولت‌ها،‌ آسان...