داده‌های انحصاری بیمه

صدای زنگ در بلند می‌شود، شخصی با لباس کاملاً رسمی با کیفی در دست پشت در ایستاده ‌است و منتظر صاحبخانه. وقتی صاحبخانه را می‌بیند می‌گوید از شرکت بیمه آمده است و می‌خواهد آن خانواده را بیمه کند. این صحنه آشنایی است در بسیاری از فیلم‌های قدیمی هالیوود هرچند در بسیاری از مواقع در نیمه‌های فیلم مشخص می‌شود که شرکت بیمه زیر تعهد خود زده است و با وجود دریافت حق بیمه خسارت ایجادشده را به دلایل مختلف پرداخت نمی‌کند؛ اما وجه مشترک تمامی این صحنه‌‌ها حضور فروشنده بیمه در خانه افراد است. موضوعی که در ایران بسیار کم به چشم می‌خورد. به غیر از موارد خاص و بسیار به ندرت افراد برای فروش بیمه به منازل افراد مراجعه می‌کردند. در مقابل مشتری‌هایی برای خرید بیمه مجبور به مراجعه به دفاتر نمایندگی بیمه خود بوده‌اند. البته این بدان معنا نیست که بیمه در ایران طرفدار زیادی داشته باشد، ضریب نفوذ بیمه در ایران بالا نیست. رئیس کل سابق بیمه مرکزی ماه‌ گذشته ضریب نفوذ بیمه در سال ۹۶ را ۲/۳ درصد اعلام کرده بود که هرچند نسبت به گذشته رشد داشته است اما می‌تواند میزان بیشتری رشد کند. طی سال‌های گذشته موضوعی که موجب می‌شد شهروندان برای خرید محصولات بیمه‌ای به نمایندگی‌های بیمه مراجعه کنند بیمه‌های اجباری مانند بیمه شخص ثالث بود. همین نوع نگاه در شرکت‌های بیمه موجب شد آنان نیز تلاش چندانی برای جذب مشتری جدید طی سال‌های گذشته انجام ندهند، چرا که در هر صورت وجود یکسری بیمه اجباری بخشی از هزینه‌های آنان را جبران می‌کرد اما به نظر می‌رسد طی این‌ سال‌ها ورق تا حدودی برگشته است. شرکت‌های بیمه احساس نیاز به فناوری اطلاعات و ارتباطات برای توسعه فعالیت‌هایشان را درک کرده‌اند و سعی می‌کنند آن را به کار گیرند. در اولین قدم شرکت‌های بیمه با معرفی سرویس‌های خود از طریق وب‌سایت‌شان تلاش کردند توجه برخی...